Medellin de nuevo en terug de amazone in!!!

Niet zo heel veel over te schrijven. We prefereerderden een tussenstop in Medellin in onze tocht naar Leticia, eerder dan een tussenstop in Bogotá. Dit omdat we Medellin een aangenamere stad vinden om in te vertoeven, het is er warmer dan in Bogotá, een leuke hostal met medewerkers waar we het goed mee konden vinden toen we er een maandeneenhalf eerder waren (en wat nu terug een leuk terugzien was) EN natuurlijk ook omdat Pieter er dus een parapente ging doen. Zo gezegd, zo gedaan. Ik verwijs voornamelijk naar de beelden en foto’s die daarvan op de blog staan. De dag zelf was zeer leuk. Marlon had zijn kersverse vriendin mee, waarmee ik de dag doorgebracht heb en Marlon heeft Pieter twee keer mee de lucht ingenomen. Je moet weten dat een normale parapente – vlucht een 20 – tal minuten duurt, maar het is een ware passie van Marlon, dat parapenteën, zodus, als de persoon waarmee hij boven is, er evenzeer van geniet, blijft hij boven zolang het kan. De eerste vlucht duurde ongeveer 45 minuten, de tweede vlucht was ongeveer hetzelfde. Soit ja, een ongelooflijk aangenaam koppel die ervoor zorgden dat we beiden een leuke dag hadden. En nu… Leticia, een vlucht van 45 minuten naar bogotá en van daaruit nog 1,5u naar Leticia, met wachttijden erbij een half dagje onderweg. De amazone terug in, deze keer van Colombia. Leticia is de kleinste van de drie grote amazonesteden uit het drielandenpunt Peru – Colombia – Brazilië. In Peru waren we in Iquitos en die telt ongeveer 2 à 300 000 inwoners, Leticia telt er ongeveer 30 000 en als we doorreizen naar Manaus Brazilië, wat we zullen doen, dan heb je direct een aantal van 1,2 miljoen inwoners ongeveer. Ferme verschillen dus, maar allen ongeveer op de evenaarslijn (qua wildlife aanwezigheid de beste plaats). OK, Leticia zal een relatief klein bezoek voor ons zijn. We willen een kleine gemeenschap in de amazone bezoeken, Puerto Nariño (ongeveer 8000 inwoners) die voor hun isolatie bekend staan en ondanks die isolatie toch, zo blijkt, iedere ochtend huis- en andere vuilophaling doen. Ze hebben dus een zeer eigen zelfbewuste manier van leven en dragen zorg voor hun omgeving. Willen we wel eens van dichtbij gaan bekijken. En voor de rest zien we nog wel. Zeker is dat we in Leticia de grens overgaan naar Brazilië en daar alweer eens de boot opgaan (zie Iquitos, eventjes doorzetten dus, want niet per se de leukste tochten) naar Manaus. In Manaus doen we eventueel nog een jungletocht, we zien wel. Zeker is ook daar dat we op 14 juli onze vlucht naar Sao Paulo hebben, waarmee we een heel stuk in Zuiden Brazilië zullen zitten. Zodus, twee weekjes amazone op de agenda, jullie horen er wel van!!! Tot de volgende zitting!

Taganga + afscheid Caraïben

Na onze tour in la ciudad perdida verbleven we uiteindelijk nog een weekje in Taganga. één van Pieter zijn doelen hier was ook nog een duikcursus te volgen en daarvoor is Taganga de ideale plaats. Relatief goedkope duikcursussen en de Caraïbische zee, bekend als een helder water. Zo gezegd, zo gedaan. Pieter heeft een driedaagse cursus achter de rug ondertussen en buiten een beetje last van druk in de oren en daardoor het hoofd ook, had hij een fantastische ervaring. Veel gezien daar vanonder. Door deze cursus heeft hij nu ook een ‘padi’ gekregen, een soort diploma, waardoor hij vanaf nu overal ter wereld mag duiken zonder voorafgaand nog een cursus te volgen. Dat is dus wel leuk en mooi meegenomen. Naast die duikcursus hebben we vooral nog genoten van de zon (in mijn geval in één van die dagen met een gigantische zonneslag als gevolg. Niet verbrand, wel nogal ziekskes voor 2 dagen) en van de Caraïbische sfeer met haar (soms nogal marginaal eigenlijk) voortdurende feest. We gingen ook eens een avondje uit zelf, met 2 Argentijnen, naar de plaatselijke discotheek. Maar dat laatste vonden we vooral een grappige show, let op… we hebben toch een beetje kunnen dansen, dus dat was wel eens leuk. We kunnen over Taganga zeggen  (en dat geldt eigenlijk ook voor Santa Marta) dat het op zich heel mooie kustgebieden zijn, te warm om waar te zijn, je plakt werkelijk de hele dag (24u, ja, ook ’s nachts) door, geen ontkomen aan, MAAR jammer genoeg zijn de stranden wel nogal vervuild en soms geeft dat, samen met vele toeristen die al van ’s ochtends vroeg in den drank slaan, een beetje een marginaal karakter. Desalniettemin hebben we zeker genoten van de Caraïben, op onze manier. We zijn ook ontsnapt aan een diefstal moment. We liepen over een bepaald paadje op weg naar een verderafgelegen strand en Pieter zei opeens tegen me ‘meis, omkeren’. Toe keek ik voor mij en zag een man met een betrekkelijk groot mes drie andere toeristen bedreigen en die moesten dus alles afgeven. OK, omkeren dus, wij konden deze mensen toch niet helpen, tegen een mens ben je niet echt opgewassen EN na eventjes “rustig terugstappen”, zijn we beginnen lopen. We gingen bij twee vissers staan en vertelden hen wat er verderop gebeurde. Die kerel, die dief, passeerde ons opeens en we zeiden dus tegen de vissers dat hij het was en zij zouden hem dan signaliseren bij de politie. Nu, of daar iets mee zal gebeuren… ik vrees ervoor, maar soit…  we zijn er gelukkig aan ontsnapt. Let op, die mannen gebruiken dat mens niet echt hoor, maar ja, wat doe je als ze voor je neus staan hé, je kan alleen maar je boeltje afgeven. De anderen zijn dus hun fototoestel, geld e.d. kwijt. Dit hebben wij gelukkig net kunnen voorkomen.

En ja, we namen afscheid van de Caraïben dan maar. Meer zelfs, vanaf nu beginnen we officieel te keren richting Buenos Aires, we zijn van het Zuidpunt naar het Noordpunt van Zuid – Amerika gereisd en nu beginnen we aan onze tocht om thuis te geraken. Spannend hé. We zijn na een vreselijke nachttocht (bus) van 14u terug in Medellin nu. Een vreselijke tocht, omdat ze toch echt overdrijven met hun airconditioning op die nachtbussen. Het was vreselijk koud, geen oog dichtgedaan. welgeteld een maand geleden waren we ook in Medellin trouwens. We zijn dus het land rondgegaan. Het enige dat we nog niet zagen van Colombia is de amazone en daar zijn we dan ook naar op weg nu. Woensdag 30 juni nemen we vanuit Medellin het vliegtuig tot in Laetitia, de amazonestreek van Colombia en tegelijk de grensstad met Brazilië. Het zal dan ook daar zijn dat we Brazilië binnengaan. We vliegen nog eens, omdat er geen bussen naar Laetitia gaan, wel boten, maar die varen door guerillagebied en is daardoor verboden. Tot slot nog. In deze drie dagen Medellin zal Pieter nog een parapente doen. We hebben een man gevonden hier die dat vooral met toeristen doet omdat het ook zijn eigen passie is. Hij vraagt er dus niet te veel geld voor en dat is leuk. Ik doe daar allemal niet aan mee natuurlijk, bangschijter als ik ben, maar ik ga wel mee nu dinsdag voor de fun en de aanmoediging en om foto’s te kunnen trekken. Jippie. En bij deze is dan ook een andere ‘to do’ van Pieter zijn lijstje geschrapt. Zo hoort dat, de dingen doen in het leven wanneer de mogelijkheid zich voordoet en er dan voor gaan. Zodus, tot binnenkort alweer eens!!! Hou jullie goed.

Taganga zon zee en vuil strand

Taganga, Colombia

Santa Marta en vooral: de fantastische ciudad perdida

Van de ene Caraïbische badstad naar de andere. Na een busrit vanuit Cartagena komen we een 5-tal uur later in Santa Marta terecht. Je kan kiezen van daaruit. Je kan nog een minibusje van een 10-tal minuten nemen tot in Taganga, wat de meesten doen, een klein dorpje aan de zee; Of je blijft in Santa Marta, wat wij uiteindelijk deden, om de simpele reden dat we het aantal bus uren hadden gehad voor die dag en omdat het al avond was en eigenlijk zo snel mogelijk een hostal wilden vinden, iets eten. Soit ja, zo heel veel kan ik niet zeggen over Santa Marta. Ze hebben een redelijk mooie boulevard die langs het strand loopt, dus een leuke avondwandeling gedaan. De stranden zelf zijn redelijk vuil eigenlijk, dat is jammer. En daarnaast is het gewoon een stad met niets speciaals. We gingen daar an ook niet heen voor Santa Manrta zelf. De volgende dag regelden we onze tour naar La ciudad perdida, en daar hebben we veel meer over te vertellen. La ciudad perdida…Het is moeilijk onze verwondering en bewondering voor de 5 – daagse tour die we deden onder woorden te brengen, denk ik. Het was werkelijk fantastisch!!!!De tourorganisatie met super gidsen, la ciudad perdida itself, de groep, enz.. We waren in totaal met 24 andere gringo’s op pad en 2 gidsen. Een grote groep dus, en je kan daar zeker en vast nadeel in zien, maar in ons geval betekende het werkelijk heel veel fun en plezier. En de fun en plezier waren vooral tijdens de pauzemomenten, als we toekwamen op onze slaapplaats van de dag, als we een tussenstop deden om te zwemmen. Tijdens het stappen was er ook wel fun, maar vooral veel gezweet, doorzetting en concentratie vereist. We geven beiden toe dat we het ons makkelijker voorgesteld hadden, de tocht naar ‘la ciudad perdida’. We deden staptochten van een 4-tal uur per dag, maar in deze weersomstandigheden hier valt dat niet te onderschatten. Ferme klim momenten ook en vooral de warmte of vooral het plakken door de doefheid die het regenwoud met zich meebrengt maken het redelijk zwaar.  We drupten allen werkelijk van begin tot einde, vanaf je 1 minuut aan het stappen was tot een tijdje na aankomst. Amaai zeg. Let op, we stapten dus door tropisch regenwoud, wat niet hetzelfde is als de jungle / amazone. In de amazone zijn er geen echte wegen, is er meer dichte begroeiing om zo te zeggen en valt het meeste enkel te bereiken via bootjes / kanoos, whatever. In het tropisch regenwoud zijn er dus wel wandelwegen, die betrekkelijk ongerept zijn ook wel, maar dus anders. Je vindt ook andere planten en dergelijke terug. Waaaw, het was lang geleden dat we nog eens een ferme inspanning als dit deden, het was sowieso al geleden van Torres Del Paine in Chile dat we een trektocht deden en die duurde toen 7 dagen. Maar het heeft deugd gedaan en op dag 4 van de tocht ga je eindelijk de ciudad perdida in. Dat maakt het misschien allemaal des te leuker, je doet heel wat inspanning om je doel te bereiken en ernaarte stappen is ook werkelijk de enige manier om er te geraken.

La ciudad perdida dan, waaaaauuuuw alweer! De stad ligt op 1200 meter hoogte, dat is vanaf ongeveer 0 dus toch wel een redelijke klim hé. Het zou gebouwd zijn tussen de 11de en de 14de eeuw door de Tayrona’s, de inheemsen van dat gebied. Tussendoor: ik wil er al bij vertellen dat in dit woud, de ‘Sierra Nevada de Santa Marta’ zoals het eigenlijk heet, er nog steeds Tayrona’s zijn. Het mooie daarvan is dat ze heel echt zijn. Redelijk schuw ten aanzien van toeristen. Ze hebben lange tijd geen toeristen in hun gebied aanvaard, maar nu is er een goede overeenkomst tussen de tourorganisaties en hen, waarbij ze geld en middelen krijgen. In de plaats daarvan mogen wij in hun gebied tijd doorbrengen. Maar er is werkelijk niets van fake aan die mensen te ontdekken, goh… laat die mensen hopelijk goed beschermd worden en blijven en laat ons hopen dat er geen toeristische uitbuiting komt. Ze zijn zo mooi en puur, het valt bijna niet te geloven. Maar dus verder. La ciudad Perdida is uiteindelijk verdwenen toen de Spanjaarden kwamen. De Tayrona’s gingen vaak naar de stad om producten te ruilen. De Spanjaarden hebben eerst goede banden proberen opbouwen met de Tayrona’s. Ze gaven spiegels aan hen en in ruil kregen ze goud (voor de Tayrona’s had goud geen enkele waarde, dat was enkel een ruilmiddel). Na een tijd moesten de Tayrona’s die spiegels niet meer hebben en dan zijn de SPanjaarden geweld beginnen gebruiken om het goud te veroveren. De Tayrona’s vochten terug en er zijn veel Spanjaarden gestorven toen. Even pauze, maar de Spanjaarden keerden terug met grovere middelen, kanonnen en dergelijke en op die manier overwonnen ze toch en veroverden het gebied wat ze Santa Marta noemden. MAAR: de uiteindelijke ciudad perdida, het belangrijkste centrum van de Tayrona’s, hebben de Spanjaarden nooit gevonden. Ze veroverden wel het gebied rond Santa Marta en moordden vele indigenas uit. De grootste kwaal daarentegen was de ziektes die de Spanjaarden meebrachten, waar de Tayrona’s niet tegen bestand waren. Die ziekten namen de Tayrona’s dan weer
mee naar boven, en zo is uiteindelijk de meerderheid gestorven, de stad verloren geraakt, bedolven door en onder het woud. Let op: pas in 1975 (!!!!!!) werd de stad uiteindelijk toevallig ontdekt door grafrovers die op zoek waren naar precolombiaans goud. Je ziet ook op de foto’s de vele rotsterrassen die als fundatie voor de gebouwen dienden, die woonhuizen, rituelen, school, eigenlijk vanalles konden betekenen. Het volledige gebied wordt beschermd door het leger trouwens ook, die konden we ontmoeten in de ciudad perdida zelf. Zij blijven daar vier maanden met een troep van 45 en daarna worden ze afgewisseld. Dit vooral omdat er guerilla – activiteit is, alhoewel vooral vroeger groot was. In 2003 werd nog een groep toeristen op zoek naar de Ciudad Perdida gegijzeld voor een 20 – tal dagen door de FARC. Sindsdien is de leger activiteit daar groot en zijn er geen problemen meer opgetreden. Je moet ook weten dar er tot vorig jaar slechts 1 tourgroep per week vertrok, terwijl er nu dagelijks groepen vertrekken. Zoals reeds eerder gezegd… hopelijk gaat de ongereptheid van het volledige concept niet verloren. Colombia begint aan toerisme te winnen, mensen zijn niet langer bang en vooral… ze ontdekken dit zeer mooie en fantastische land, waar ook wij alleen maar in volle bewondering voor zijn en terecht.

Wat nog… Ieder jaar is er een dag, deze keer de 15de augustus, dat er geen groepen toegelaten worden in la Ciudad Perdida. Dat is de dag dat alle afstammelingen van de Tayrona’s die er nu nog wonen de stad gaan zuiveren. Het is niet echt geweten hoe dat gebeurt, want er wordt niemand toegelaten op dat moment.

Vroegere rituelen bestonden wel uit het slachten van een dier en het bloed dat ze daarvan opvingen goten ze aan de wortels van een boom in een gegraven kuil. Dat was om het land te voeden, het vergieten van bloed voor een land waar ze zoveel van ontvangen iedere dag weer. Er waren wel nooit menselijke offers, allen dieren. Dan was er ook de sjaman, of zeg maar de chef van de groep, diegene met speciale krachten, die de leiding  was van de groep Tayrona’s. Hij koos een kind uit (de ‘slimste’ uit de school) die dan 12 jaar opleiding volgde bij de Sjaman en die zou dan uiteindelijk zijn taak overnemen als de Sjaman stierf.

Nog een zeer opmerkelijk feit. De seksualiteitsbeleving en partnerkeuze is ook iets heel speciaals bij de Tayrona’s. Jongens en meisjes moesten / moeten in de leer bij oudere mannen en vrouwen( 6 maanden tot een jaar), waar ze de taak van de man en de vrouw bij leerden / leren. Daarna mogen ze trouwen met een man / vrouw naar keuze. De seksualiteit dan. Seks is enkel voor het verwekken van kinderen, er mogen geen bewegingen gemaakt worden tijdens de seks en ejaculatie gebeurt aan de hand van de geest. Jaja, gekke dingen toch wel.

En vertelde ik je al over onze gidsen? Die waren ook echt fantastisch. Ze amuseerden zich duidelijk, soms nog meer dan ons, zo leek wel. Zalig was dat echt. Ze deden niet alleen hun taak (verantwoordelijk en amaai, wat die soms op die tochten allemaal meedragen, chapeau), maar brachten ook nog eens heel veel sfeer, plezier en alweer eens een heel mooie indruk over het volk dat ze zijn mee.

Amaai amaai, wij zijn onder de indruk hoor. Er valt zeker nog meer te vertellen, maar dat is wat nu allemaal in ons hoofd zit, en nogmaals, ik voel moeite mijn gevoel hierover onder woorden te brengen. Wij vonden deze tour en la ciudad perdida veeeeeel mooier en specialer dan machu pichu, maar we geven toe dat dat kan te maken hebben met de omstandigheden waarin we machu pichu zagen en vooral de organisatie en alles errond. Maar toch… Super was het echt, ééntje om nooit te vergeten en ongetwijfeld één van de hoogtepunten van onze reis.

Nu zijn we in Taganga trouwens, kwestie dat we in alletwee (Santa MArta en Taganga) eens verbleven hebben. Waarschijnlijk doet Pieter hier een korte duikcursus, maar later meer daarover.

Hou jullie goed OK! Tot de volgende zitting!

Cuidad Perdida ( The Lost City), Colombia

Cuidad Perdida

Cartagena de Indias

Cartagena de Indias & Playa Blanca

Cartagena, toch wel ongeveer wat je van de caraïben mag verwachten…

Cartagena is een mooie stad, naar men zegt de mooiste stad van Zuid – Amerika, de meest romantische stad misschien wel omwille van haar warme karakter, haar zeer mooie historische centrum. En, what can we say? We slenterden een beetje rond in dat historische centrum en het kan niet ontkend worden dat het heel mooi is, apart wel ten aanzien van vele andere Zuid – Amerikaanse steden. Nu, dat centrum is helemaal niet groot, na een uurtje ben je er echt wel helemaal doorgewandeld. We deden een wandeling overdag, maar ook ’s avonds en tijdens dat laatste is het centrum als het ware op haar mooiste, met een zeer gezellige belichting, paard en koets die toeristen meevoeren en tegelijk vervoeren (figuurlijk dan). Ja, het heeft wel wat, met gezellige, maar veel te dure terrasjes (hoe kan het ook anders) en mooie uitkijkpunten vanaf de muren. Die muren zijn beter gezegd wallen die de Spanjaarden er ooit installeerden ter bescherming van hun goud, tegen de verovering van de piraten en de Engelsen. Cartagena heeft naast haar mooie centrum vooral eigenlijk schatten rondom de stad liggen. We bezochten El volcan del Totumo, een moddervulkaan. Grappig, want bij het woord vulkaan denk je aan iets groots; We hoorden dat je in die vulkaan kan klimmen, dat er trappen tot in de vulkaan lopen en dat je daarna een duik in de modder kan nemen. Niets is minder waar en ik verwijs daarvoor naar de foto’s, maar in eerste instantie hebben we enorm gelachen met de proportie van de vulkaan. Een kleine modderpuist kan je wel zeggen. Een 20 – tal trappen naar omhoog, terwijl we voorbereid waren op een redelijke klim vooraleer in de modder te kunnen springen. Haha, grappig, maar soit, het was wel leuk en we hebben genoten van de modderkuur. Ter verklaring van dit hele fenomeen. El Totumo is een uitgedoofde vulkaan die enkel nog modder sputtert. Een beetje zoals een thermaal bad, maar dan met modder. Er zitten dus ook chemische stoffen in die goed zijn voor de huid.  Wel ja, we zullen het maar geloven. Het werkelijke paradijs van Cartagena ligt op een aantal kilometer met de boot ervandaan. Cartagena zelf is ter verduidelijking heel warm, maar vaak bewolkt en er is regelmatig eens een onweertje, alsof de stad haar eigen klimaat niet aankan, zo lijkt het wel. Maar verwacht hier geen verkoeling, zelf tijdens en na een onweer plak je van het zweet en is het nog steeds tussen de 30 en 40 graden. En dan ga je de boot op, zoals wij deden, om de 27 eilanden te bezoeken die hier rond liggen, inclusief de playa blanca en dan kom je terecht in een scenario vanuit de boekjes. Geen wolkje meer te zien en kan het nog warmer? We weten het niet. Maar het is zoals je kan zien op de foto’s of in de boekjes dus… helder blauw water, witte stranden, palmbomen. Stel je geen vragen, natuurlijk zijn we verbrand, althans vooral ik, Pieter kan er al wat beter tegen. Ondanks verscheidene malen inwrijven met factor 30, het mag niet baten, de zon is moordend. Wel wel, we wisten of dachten zelf niet ooit in een dergelijk gebied terecht te komen, we hadden er zowaar niet echt verder bij stilgestaan bij een bezoek aan de Caraïben, maar we lieten het ons welbevallen. Jammer genoeg was onze voorbereiding op de bewuste bootdag alweer eens naar goede gewoonte op onze manier en waren we dus het één en ander vergeten, een handdoek vb., zelfs mijn bikini, haha, en eigenlijk  hadden we ook net te weinig zonnecreme bij. We kunnen er alleen maar om lachen. Geen zorgen, we gaan nu door naar Santa Martha, meer naar het Noorden of meer bepaald naar een dorpje 10 minuten ervandaan, Taganga. Daar zijn de stranden even befaamd, ook bekend voor de nabijheid van ‘la ciudad perdida’ (the lost city), die we zeker met een tour (andere mogelijkheid bestaat niet) zullen bezoeken, bekend ook voor het duiken, snorkelen, ook voor een grote verkoop op de stranden van cocaïne. We zien wel… Tot binnenkort en stem op de juiste ondertussen!!!

Mompos

Mompox, Colombia

Mompos, waar de tijd bleef stilstaan…

Na een nachtbus, die heel goed verlopen is trouwens, kwamen we ’s ochtends toe in “El Banco”, van daaruit nog 2u te gaan met een jeep naar Mompos. Een hele rit, maar het is de moeite waard, dat kunnen we wel zeggen. In Mompos is de tijd echt blijven stilstaan. Het is een fantastische plaats, één van de mooiste dorpen die we tot nu toe zagen… Een dorp van ongeveer 40 000 inwoners (wat nu ook weer niet zo klein is) en erlangs loopt een rivier “de rio magdalena”, het zou de Mississippi kunnen zijn. Breed, dik, modderig, langzaam voortslepend op de hitte van de dag. Want ja, de hitte!!!! Wauw, 38 graden in de schaduw overdag, 28 tegen 11u ’s avonds. Dat kan al tellen hé. Dat betekent heel concreet dat tussen 11 en 17.30u geen mens iets doet buiten, slechts in de ochtend en late namiddag zijn winkels open, staan er kraampjes en dergelijke (groenten, fruit, allerlei). We probeerden de eerste dag een beetje in de zon te zitten, maar zelfs achter een zonnescherm was dat niet te doen. Dus wat doet een mens? Babbeltjes slaan. En naast het dorp doorlopen hebben we dat vooral gedaan. Babbeltjes gedaan met de mensen. Met drie vrouwen die filosofie studeren in Bogotá en die vrijwilligerswerk deden in één van de gevaarlijkste regio’s van Colombia, de Magdalena regio (midden Colombia). Die vertelden over de ontberingen daar, de overheersing van de FARC, een plaats waar mensen doodgeschoten worden omdat ze de avondklok van 10u overtreden en om andere pietluttige redenen. De moeite wat die vrouwen gedaan hebben. We kwamen ook te weten hoe onmenselijk duur het was te studeren in Colombia. Iets wat we al hoorden van andere Colombianen/ Medellin-anen een aantal weken geleden, maar het bedrag is zo onmenselijk hoog dat we dachten dat ze zich gewoon misrekend hadden of wij niet goed geluisterd. Maar deze keer zijn we zeker en maken we melding. Het kost zowat 4000 euro voor 4 maanden (een kwartaal) om te studeren, 1000 euro per maand! dat lijkt ons te gek om waar te zijn, maar het is waar! Met andere woorden, studeren is enkel voor de heel rijken! Zoals wij een lening aangaan om een huis te kopen, gaat men in Colombia een lening aan om te studeren. Te gek gewoon! Die vrouwen voeren ook heel hardnekkig strijd tegen Santos en willen dat Mockus aan de macht komt. Want ondanks het feit dat het nog linkser mag, wil Mockus blijkbaar van sociale zekerheid een recht maken (en geen gunst zoals dat nu is) en wil hij ook geld investeren in onderwijs en kennis). Er zijn blijkbaar mensen die echt geloven dat ze naar de hel zullen gaan als ze niet op Santos stemmen (zou in bepaalde dorpen aan de Stille Oceaan het geval zijn – schandalig). We hielpen ook een man zijn Engelse huiswerk maken die hij de volgende dag moest gaan afgeven in Cartagena. Een man die Engelse les volgt sinds dit jaar en ongelooflijk aan het sukkelen was een Engelse tekst naar het Spaans vertaald te krijgen. En grappig, want de tekst ging over boten, dus stel je voor, ons Spaans is niet slecht, maar het Spaanse botenjargon…? Soit ja, ik denk dat we zowat 2u of langer aan die taak zijn bezig geweest (en zo groot was die tekst nu ook weer niet), maar het is gelukt (met af en toe wat internethulp weliswaar). Bij deze kunnen we nu ook over boten en vrachten en whatever in het Spaans meepraten, haha. We praatten ook met twee Belgen, Leuvenaars, jaja, we zijn ‘den beld’ nog eens tegengekomen. Sympathiek koppel. Zij kwamen van Midden – Amerika en wij van het Zuiden, dus we kwamen elkaar tegemoet en konden het één en ander uitwisselen. En zo voerden we nog wel wat gesprekken… babbeltjes slaan zoals dat heet.

Maar Mompos is zoveel meer. Ik vertelde al over het boek van Gabriel Garcia Marquez, “kroniek van een aangekondigde dood”, een verhaal dat zich afspeelt in Mompos, en dat is één van de redenen waarom die plaats zo fantastisch is. Je ziet zijn personages werkelijk over de straten lopen, het boek komt als het ware tot leven. Zalig!!! Ook historisch gezien is Mompos een belangrijke plaats. Bolivar (de bevrijder van een aantal Zuid – Amerikaanse landen) heeft daar zijn laatste slag gestreden tegen de Spanjaarden. Mompos is Unesco werelderfgoed. Jammer is wel dat om die reden geld naar Mompos gaat, met de bedoeling de gebouwen te onderhouden en renoveren waar nodig, maar dat gebeurt niet. Het geld blijkt in de zakken van de burgemeester en zijn gevolg te verdwijnen. Nu, dat soort van “verval” heeft zijn charmes, maar het is jammer, want de mooie gebouwen zullen vergaan, zonder twijfel. Zo is het gebouw waar Bolivar zijn strijd heeft geleverd volledig leeg en in verval. Het staat er in vergane glorie, zo zou je kunnen zeggen. Desalniettemin was het een fantastische tweedaagse in Mompos. Om maar een idee te geven over de mentaliteit die er heerst (maar let op, die we al zowat overal tegenkwamen in Colombia, maar misschien in Mompos een extra romantisch karakter heeft/had)… we werden bij ons vertrek door de mensen op straat begroet met ‘que te vaya bien’ en ‘un buen viaje’, ‘het ga je goed’ en ‘een goede reis’, warme mensen zonder twijfel. Nu, dit is niet ons eerste warme onthaal en afscheid zoals gezegd, maar in dit dorp voelde het toch wel heel speciaal aan. Er hangt een heel bijzondere sfeer, maar woorden schieten me te kort om dat verder uit te leggen.

In ieder geval, verder op weg dan maar. We zijn na een uurtje colectivo (minibus), een half uurtje ferry en ongeveer 4u bus toegekomen in Cartagena. Nog steeds een overvallende warmte. De Caraïben, hier zijn we. En hier zie je al direct een hele diversiteit aan toerisme. Je hebt de backpackers, zoals wijzelve, maar evengoed kom je families tegen, alsook de “rijkere” toerist om het zo te zeggen die met cruiseschepen aanmeren. Ook hier is vanalles, vanalles te zien. Eerst even rust en daarna horen jullie er wel meer over natuurlijk!!!! Tot de volgende!

Villa de Lyva – Bucaramanga – Girón

Villa de Lyva, Colombia

Girón, Colombia