Vanuit Cordoba willen we naar Cafayate, een stukje meer naar het noorden en een plaats die ons aangeraden is door de park rangers uit het Noorden alweer. De komende plaatsen in het noorden zijn ons allen aangeraden door de park rangers uit het begin van onze reis trouwens en vaak wordt dat bevestigd door andere mensen waar we mee praten. In ieder geval, er gaat geen rechtsreekse bus naar Cafayate. Daarvoor moeten we eerst naar Salta en Salta is de plaats die we ongeveer vier maanden geleden reeds bezochten, vooraleer we doorreisden naar San Pedro de Atacama in Chili, toen we Michelien en John terugzagen. Zodus, Salta (vreemd wel, vier maanden geleden waren we daar ook, de tijd gaat snel), een paar uurtjes in verbleven, in afwachting van onze bus naar Cafayate. Leuk terug te zien wel en te zien dat de plaats die in begin oktober vorig jaar nog betrekkelijk rustig was, nu opeens druk druk is, vol vakantienemende Argentijnen. Wat direct opvalt ook, iets wat ik niet gezien had vier maanden geleden, zijn andere gezichtstrekken, in vergelijking met het zuiden van Argentinië. Als ik denk aan Cordoba, Mendoza, zie je mensen die heel modebewust zijn, voor de mannen: vooral heel mooie vrouwen, zeer bewust van hun schoonheid en ik zou durven zeggen heel “Europese” trekken. In Salta zie je meer de Indiaanse trekken, traditioneler gekleed ook, kleiner of voor mij dan… even groot (dat is goed voor mij, want zal ook zo zijn in Bolivia, meer zelfs, vaak zal ik groter dan de mensen zijn, hihi, een keer iets anders). OK, de bus naar Cafayate dan. Een kleiner dorpje op 1600 meter hoogte. Dat is goed, want we moeten ons een beetje beginnen aanpassen aan hoogte vanaf nu, Bolivia ligt vooral in de Andes en de meeste plaatsen zijn tussen de 3000 en 4000 meter, soms hoger. Als je die hoogte rustig aan kan ingaan, dan is dat weliswaar beter, om hoogteziekte te vermijden. Cafayate bezoeken we omwille van twee redenen. Ze staat bekend voor haar witte zoete wijn (torrontes), een smaak die vooral ik weet te appreciëren (Mendoza stond bekend voor haar rode wijn, remember, meer een voorkeur van Pieter, alhoewel, ik zou zowaar een rode wijn drinker worden, na de proeverij in Mendoza, zeer lekker). In ieder geval, we gaan één bodega gaan bezoeken en doen dus een proeverijtje. cafayate heeft de hoogst gelegen wijngaarden van de wereld, de hoogte is ook de reden waarom de wijn zoeter is. Er worden in de Torrontes druif meer natuurlijke suikers aangemaakt op deze hoogte. Ten tweede en meer intensief was het bezoeken van de ruinas in Quilmes. Intensief omdat we de bus ernaartoe moesten nemen om 6u ’s morgens, dus dat was er vroeg uit en de bus kon ons enkel 5 kilometer ervandaan afzetten, dus daarna nog een uurtje ernaartoe stappen en keren. Zodus, dit op de vroege ochtend, kwam ons nogal intensief over, alhoewel, doordat het nog vroeg is, stap je er half bewusteloos naartoe, of wij dan toch, en dan ben je er sneller dan je denkt. Grappige anekdote vanop die vroege bus: er zaten ook kerels op de bus die van de uitgang kwamen en één ervan was echt strontzat, zoals we dat zeggen. Die stond dus te waggelen op de bus, met alle gevolgen van dien. Hij is één keer ferm op de grond gevallen en daarna heeft hij ook de bus ondergekotst. Alé ja, het is wat je grappig kan noemen natuurlijk. Wij vonden dat nog enigszins grappig, maar stonden ook gelukkig niet in zijn buurt toen hij begon over te geven. Dat is iets anders dan de mensen ernaast. Die konden er minder mee lachen. Bij ons op de bus zou dat niet pakken denken wij. Je zou er afvliegen, maar de buschauffeur heeft hem een paar keer laten uitstappen om zuurstof te nemen en deftig over te geven, om hem daarna terug mee te pakken. Qua buscultuur en dergelijke gaat het er toch helemaal anders aan toe hoor hier in Argentinië, veel chiller. Als je aan de bushauffeur vraagt om aan een bepaalde straat te stoppen, doet die dat ook, geen gezever met officiële haltes en dergelijke, allemaal heel natuurlijk en tof. Eender waar langs de weg kunnen mensen staan en zonder enig probleem worden die door de bus opgepikt. OK, informatie over de ruinas dan: De ruïnes dateren van ongeveer 800 à 1000 na Christus, is ongeveer 30 hectare groot en zou zowat 5000 mensen gehuisvest hebben. Er is een deel beneden, in de vallei, daar woonden de Indianen in tijden van vrede; en er is een deel huisvesting meer boven in de bergen, daar woonden ze in tijden van oorlog. Daar hadden ze een goed zicht op de vallei, met achter hen de bergen, zodus een zeer goede ligging als defensie. Toen de Inca’s kwamen hebben die hen niet kunnen overmeesteren, iets wat de Spanjaarden wel hebben gedaan rond 1667 en de laatste ongeveer 2000 originele bewoners hebben ze verdreven naar Buenos Aires. In deze tijden proberen ze het gebied ten zeerste te beschermen als authentiek Quilmes gebied, maar dit blijkt niet makkelijk te zijn. Afhankelijk van de heersende regering wordt het gebied erkend of niet. Niet zo heel lang geleden, begin 2000 werd er een hotel met zwembad en dergelijke gebouwd, ondanks vele protesten (want dergelijke “economen” houden geen rekening met cultuur en traditie). Dat hotel heeft het enkele jaren uitgehouden, maar is ondertussen al terug gesloten, door de vernoemde moeilijkheden. Met andere woorden, de overlevenden en nagezanten, vechten ten zeerste voor het behoud van hun gebied en dat lukt tot nu toe goed. Het is een zeer volhardend volk, want in manier van leven (van toen) vermelden ze ook dat ze alle westerse materialen en goederen afstootten en enkel leefden van wat hun stuk natuur hen te bieden had. Die volharding is nu dus nog steeds merkbaar in de manier waarop ze het behoud nastreven van hun gebied. We verbleven 2 nachten in Cafayate. Dag drie willen we terug naar Salta, om van daaruit direct door te reizen naar Tilkara. Tilkara ligt al heel dicht bij de grens van Bolivia. Tilkara werd ons mede aangeraden door een Uruguyaan op handelsreis in Cordoba. De weg ernaartoe verloopt enigszins grappig en op zijn minst origineel om het zo te zeggen. De bus ernaartoe zit vol, zodus we hebben een keuze. We wachten een dagje in Cafayate op een volgende bus, of we zoeken mensen die er ons naartoe willen rijden. Dat laaste komt frequent voor, onder de vorm van remises, dat zijn auto’s die gewoon tourtjes rijden tussen de ene en de andere stad / dorp en daar hun geld mee verdienen. Ze vertrekken enkel als hun auto vol zit en gaan zo de hele dag door. OK, we gaan voor de remise, maar… we ontdekken dat er massa’s mensen op een remise aan het wachten zijn, er zijn velen die blijkbaar dezelfde dag naar Salta willen als ons. Dat betekent dat we lang zullen moeten wachten vooraleer we in Salta zullen geraken. Zodus, we doen het anders. Iemand, waar we een babbeltje mee deden, komt op het fantastische idee een tourman te overtuigen ons naar Salta te brengen, wat uiteindelijk heel slim is. Want… de tourman heeft op dat moment toch geen tour en kan geld verdienen met een busje vol te krijgen en gewoon even om en weer naar Salta te rijden. Zo gezegd, zo gedaan. De kerel van wie het idee komt, zoekt 13 mensen samen (waaronder wij) en we gaan met een tourbus naar Salta. De man van de tour is zeer goed gezind, dus maakt er direct ook een tour van. En op die manier bezoeken we nog twee zaken op onze weg naar de stad. Grappig wel. We bezoeken “la quabrada de concha”, een mooie natuurafbeelding, Concha verwijst naar fossielen die daar gevonden werden. En we bezoeken ook ‘el amfiteatro’, een kloof, uitgesleten door water, die er inderdaad een beetje als een amfitheater uitziet. Tot zover. Eens in Salta (zie hier, derde keer Salta – zij het enkel om te passeren) zitten we nog vier uur van onze volgende bestemming, Tilkara en ook die plaats is niet rechtstreeks te bereiken. Eerst moeten we Jujuy passeren, de hoofdstad van de provincie Jujuy. Het is al laat aan het worden en we zouden lang moeten wachten… dus we beslissen een taxi te nemen, samen met 2 andere mensen die vanuit Cafayate mee op onze “tour” bus zaten en die eveneens naar Tilkara willen geraken diezelfde dag (wachten op de bus zou betekent hebben dat we rond half 2 ’s nachts er zouden toekomen). Nu pakten we een taxi tot in Jujuy en van daaruit een gewone comun bus op met ons vier, en tegen ongeveer 21 u ’s avonds aankomst in Tilkara. Waaauw, wat een reis alweer. Rond 1u vertrokken, 21u aangekomen, tourbus, taxi, comun bus. Het zal ons allemaal in de kleren toch. Maar we zijn er geraakt. Bij aankomst in Tilkara gaan we onze eigen weg. Tot zover. Tilkara ligt op 2400 meter hoogte, een beetje zoals San Pedro De Atacama, ligt hier ook dichtbij trouwens. We gaan hier een dagje blijven, de plaats verkennen, om van hieruit door te reizen naar de grensstreek met Bolivia. Meer daarover later.
Wat we wel al kunnen zeggen: we zijn beiden ongelooflijk enthousiast binnenkort Bolivia binnen te gaan, waarschijnlijk binnen enkele dagen. We hadden weinig aanpassingstijd nodig om te aarden in Argentinië, alsook in Chili. We zijn heel benieuwd hoe dat zal zijn in Bolivia, qua cultuur en tradities, qua specialiteiten van eten en drinken, que kleuren en uitzichten, straatstructuren, ook qua hoogte, enz. Voor dat laatste, de hoogte, zijn we beiden wel gevoelig, ontdekten we al. Want voorbeeld op de hoogte in Tilkara, 2400 meter, hebben we beiden last van een lichte hoofdpijn en verloopt het stappen niet even snel als anders – het zuurstofverschil vinden wij merkbaar (sommige mensen voelen daar op deze hoogte nog niets van). Dat hadden we ook in San Pedro. Allemaal niet erg, maar ja… 2400 meter is nog niets, we gaan naar 3000, 4000 meter en meer en we herinneren ons nog Chili, waar we op een hoogte van 4500 meter op een bepaald moment moesten zakken, want beiden ziek (misselijk, niet slapen, enz.). Natuurlijk: het grote verschil is dat we toen van ongeveer 800 meter op een drietal uur tijd opeens op 4500 meter stonden. Veel te snel hoogteverschil met alle gevolgen van dien. Nu gaan we rustig naar boven zoals reeds vermeld. We zien wel. We gaan voor deze keer ook echt wel de pillen gebruiken die we vanuit België meehebben, als we meer last dan deze hoofdpijn ondervinden. Ondertussen hebben we al genoeg geleerd over die hoogteziekte. We laten ons niet meer zomaar kleinkrijgen. Bolivia heeft ook al een ongelooflijke geschiedenis achter de rug. Ik wil daar nu al over kwijt dat zij in haar ongeveer 180 jarig bestaan al 200 keer van regering is veranderd, dat kan al eens tellen hé. En die mannen zijn zoveel verloren al in tjden van oorlog, gebied aan Chili, Argentinië, Brazilië, Peru. Met bijkomende grondstoffen en co. Ze zijn de armste ondertussen van Zuid – Amerika (vooral door hun landlocked ligging). Ik geef eerlijk toe dat ik al een zekere voorliefde voor hen heb, niet alleen omwille van die armoede (ik blijf natuurlijk een sociale sector geval), maar eveneens omdat ik veel eigenheid en authenticiteit, figuurlijke rijkdom verwacht, typisch voor een volk dat weinig heeft en daardoor vasthoudt aan tradities en co. Ik kan me vergissen, dat zien we wel, maar ik en ook wij kijken er ongelooflijk naar uit dit allemaal te ontdekken.
Soit, over Tilkara vertellen we later meer, samen met het grensgebied, waar we ook nog Yavi aangeraden gekregen hebben om te bezoeken. Dat zullen we dus ook doen.
Nog een weetje: we hebben ondertussen al meer regen hier in het Noorden. De dagen beginnen meestal zonnig, maar tegen de middag begint het te bewolken en tegen de avond regen. We gaan richting regenseizoen, in Bolivia is dat nu volop aan de gang, tot eind februari. Dat betekent dat we een heel apart beeld van Bolivia zullen te zien krijgen, met zoutvlaktes die er als hallucinogene spiegels zouden uitzien en dergelijke, we zijn zeer zeer benieuwd. Tot de volgende…
Waar zijn Sara en Pieter? 