Punta Arenas & Ushuaia

Punta Arenas, Chile

Ushuaia, Argentina

Punta Arenas Chili / Ushuaia Argentinië

We doen een kleine tussenstop in Punta Arenas vooraleer we doorgaan naar Ushuaia, dat laatste het Zuidelijkste puntje waarheen wij zullen reizen, alsook de Zuidelijkste stad van de wereld. Een weetje over dat Zuidelijkste gedoe. Ushuaia is de Zuidelijkste stad van de wereld en behoort tot Argentiniê, maar daaronder heb je dan ook nog een dorpje, Puerto Williams, behorend tot Chili alweer (zie hier terug de kronkeling van grenzen in het Zuiden van beide landen). Dat dorpje is dan weer het Zuidelijskte dorpje van de wereld en tot slot heb je nog de meest Zuidelijke bar die niet in Puerto Williams ligt, maar op Antartica zelve, behorend tot een Oekraïnse onderzoeksbasis aldaar. Tot zover de info.

Maar even terug naar Punta Arenas. Eerst gingen we er niet naartoe gaan, omdat andere mensen ons al vertelden dat daar eigenlijk niet zo heel veel te doen is, buiten heel veel geld betalen voor een tour die naar Isla Magdalena gaat om Pinguïns te gaan bekijken (en Pinguïns kunnen we op andere plaatsen in buurland Argentinië ook nog zien en wel op eigen houtje en voor veel minder geld), en daarnaast is het een grote stad voor het Zuiden van Chili te zijn, waar de meeste plaatsen uit slechts een 5000 tot 20 000 mensen bestaan. Punta Arenas telt ongeveer 130 000 bewoners. Nog steeds weinig voor bepaalde Belgische normen misschien, maar toch; opeens veel als je al even zeer kleine en gezellige, al dan niet toeristische, plaatsen gewoon bent. Soit ja, we gingen er dus toch naar toe en waarom? Punta Arenas heeft de meest Zuidelijke brouwerij van Chili gehuisvest, daar waar het Chileense bier gebrouwen wordt. Of dan toch dat bier dat Pieter nog wel mas o menos (min of meer) weet te appreciëren. Al vindt hij het helemaal niet te vergelijken met het Belgische bier, even ter verduidelijking. Dus we zijn een brouwerij gaan bezoeken, van Austral. Met proeverij en zo, het bier was wel lekker, nogmaals, min of meer. Het was in ieder geval een leuk bezoek wel. Samen met een koppel Mexicanen en een koppel uit Puerto Rico, met dochter. Bij de laatsten waren de mama en dochter duidelijk mee om de papa een plezier te doen (betrekkelijk tegen hun goesting, vooral van de dochter); maar de papa trok er hem niet veel van aan, en dronk bij de proeverij met plezier 2 porties extra, om maar niet te zeggen dat hij de flesjes bijna uit de gids zijn handen nam om zelf wel bij te vullen en zijn hoeveelheden te bepalen. Grappig wel. Zodus, tof. Daarnaast viel Punta Arenas niet helemaal in onze smaak, omdat het inderdaad opeens groot is, veel groter en drukker dan we de laatste maand gewoon waren. En dan onze residencial. We sliepen op een plaats waar ook mensen logeerden die er werkten, Chileense en Argentijnse gezinnen, ook onder andere toeristen onder die laatsten; in ieder geval redelijk wat volk en er was voortdurend lawaai en drukte en gedoe. Ergens heeft dat misschien zijn charmes, maar we waren niet helemaal into die drukte precies. Daarenboven hadden ze het precies nog voor mij, want iedere keer als ik of wij buiten de slaapkamer kwamen, was het van Sarita (ja, ze hadden er Sarita van gemaakt) alhier en aldaar en Sarita staat in de keuken, iedereen in die keuken, proeven van wat ik aan het klaarmaken was, enzovoort enzoverder. Ze maakten gewoon een stripverhaal van “Sarita” terwijl ik erbij stond. Pieter en ik werden er gek van. Vreemd genoeg moet dat niet duidelijk geweest zijn, want tegen dat we daar vertrokken, heb ik van hen een kerstcadeautje gekregen, een beertje in kersttenue met kerstliedjes als je op de buik duwt. Een zogezegde nieuwe compagnon voor op de reis. Vooral grappig, maar natuurlijk heel mooi dat ik zoiets krijg van hen. Dus we hebben oprecht bedankt daarvoor weliswaar.

Ushuaia dan, 12 uurtjes verder met de bus. Zeer toeristisch, immens duur, zoals we verwachtten wel. We kwamen ’s avonds pas toe en gingen op zoek naar een slaapplaats. We gingen een paar hostals, residencials, en dergelijke binnen en kwamen al direct, naar datzelfde vermoeden dus ook, te weten, dat het zeer duur was en ging zijn. Maar tot nu toe zaten we nog volop onder de toeristen en we dachten – als we dan toch veel moeten betalen, dan doen we het direct goed en willen we weg van al die toeristen hier (ook al zijn we zelf ook toeristen naturulijk, maar je snapt wel). Het irritante was dat iedereen in de hostals en dergelijke ons aansprak in het Engels, één man zelf in Nederlands, duidelijk veel geleerd van andere toeristen, terwijl wij altijd moesten zeggen, “por favor, habla en Espanol, somos en Argentina por aqui, no?” (alsjeblief, praat in het Spaans, we zijn hier toch in Argentinië, nee?). Vooral Pieter werd al helemaal gek van dat gezever. Zodus, blijven zoeken, een paar locals aangesproken, maar die konden ons maar weinig helpen. Tot een man met auto stopt en ons een voorstel doet. Hij heeft een appartementje ter beschikking voor ons, voor enkele dagen, ook duur, let op – even duur als de hostals en dergelijke in het centrum. Maar… we zitten enkele minuten buiten het centrum, alleen in een huisje, een appartement met twee verdiepingen, alles erop en eraan + TV, internet en al dat gedoe. Of we het willen bekijken? Ja natuurlijk! En voila, hier zitten we dan nu! Op het gemak. Het is hier supergezellig. Kerstavond zal hier gevierd worden. We koken zelf, een voorgerechtje, hoofd- en nagerechtje en alles erop en eraan en soit ja, goed dus. We zullen ons hier voor de verandering een keertje soigneren, we zijn daar zo slecht nog niet in. En hoe Ushuaia er verder uitziet. We gaan nog een gevangenis gaan bezoeken. Een oude gevangenis, ééntje buiten gebruik op dit moment. Vroeger zaten daar een 700-tal gevangenen opgesloten in 380 kleine celletjes, we willen dat wel eens gaan bekijken. En tot slot zal het ook wandelen worden hier. Een beetje Ushuaia verder verkennen, want het moet gezegd, het is hier heel mooi. Vandaag liepen we al even in het centrum en ook al zijn er veel toeristen, er heerst hier echt wel een heel aparte, maar gezellige sfeer. Dus dit alles moeten we nog wat verder uitpluizen natuurlijk. Nog een weetje dat we ontdekten tijdens een wandeling: er staat hier een standbeeld van de eerste man die op Antartica overwinterde en dat was toch wel een Belg zeker??? Waarom in hemelsnaam weten wij dat niet? In België mag men wel eens wat fierder zijn op onze helden hé – hier staat een standbeeld van hem, en bij ons? Een nagedachtenis in een vergeten museum in een stoffig en vergeten hoekje of zo??? Soit ja, jullie kunnen hem zien op één van Pieter zijn foto’s. Chapeau chapeau.

Ook toch even vermelden dat de temperaturen hier op dit moment eigenlijk veel te hoog zijn. Zowel in Punta Arenas, alsook in Ushuaia (en nog wel op meer van deze Zuidelijke plaatsen waar we waren) is het ongeveer 10 graden hoger dan het normaal gezien zou moeten zijn (het is hier nu een 10 a 15 – tal graden). Te bedenken dat het in België nu ook veel kouder is dan normaal, met die sneeuw en zo, zeggen we nog maar eens… het klimaat is om zeep! Ze weten hier trouwens ook heel goed hoe het met het weer in Europa gesteld is. Als we zeggen dat we van België zijn, zijn er veel mensen die ons aanspreken over de sneeuwval daar op dit moment.

Na Ushuaia trekken we terug naar het Noorden trouwens, terug naar (nog) warmere oorden, want 21 december is de zomer in Zuid Amerika begonnen en vooral in het Noorden zal dat betekenen dat het bakken zal worden. We zien wel!

Tot slot en zeer belangrijk: een zeer zalige kerst aan iedereen toegewenst!!!!! Feliz Navidad zoals ze dat hier zeggen! Geniet er allen van!!

Puerto Natales & Torres del Paine

Puerto Natales

Torres Del Paine - Dag 1

Torres Del Paine - Dag 2

Torres Del Paine - Dag 3

Torres Del Paine - Dag 4

Torres Del Paine - Dag 5

Torres Del Paine - Dag 6

Torres Del Paine - Dag 7

Puerto Natales + el parque Torres Del Paine (el circuito grande, 7 – daagse trekking)

Eerst en vooral een grappige anekdote. Hoe ver moet je reizen eigenlijk, om dan uiteindelijk iemand tegen te komen hier die je, ondanks dat je in dezelfde stad woont, nooit meer ziet? Haha, grappig – op de bus naar Puerto Natales zat een ex – klasgenoot van mij vanuit sociaal cultureel werk. Hoe is het mogelijk hé…Het gaat hier over een bus die dagelijks vanuit El Calafate vertrekt, dus uiteindelijk een ongelooflijk groot toeval dat je net die dag op die tijd in die bus zit natuurlijk. Amelie – we waren alletwee verschoten elkaar daar te zien. Uiteindelijk hadden we elkaar niet meer teruggezien na de schooltijd, zij heeft een tijd in Gent gewoond, ik nog steeds, maar zij nu wel terug verhuisd naar Knokke. Anyway – een grappig toeval dus gewoon, eventjes bijgepraat op de bus en daarna elk onze eigen weg gegaan weliswaar – zo goed kenden we elkaar daarom nu ook weer niet.
En dan verder over die busrit…We moesten de grens weer over, Chili nog eens binnen. Je moet weten dat wij op dit moment redelijk wat eten meedragen, daarmee bedoel ik kruiden, suiker, the, koffie, melkpoeder, olie, al van die dingen. Die zaken die we dagelijks gebruiken om te koken. Als we de grens met Argentinië overgaan, is dat weinig probleem, je mag zogezegd ook geen eten overbrengen, maar Argentinië is lakser en bekijkt met moeite of zelfs niet de rugzakken. Chili daarentegen is daar strakker in. Ik dus al een beetje freaken, Pieter zou diegene zijn die de rugzak met het eten binnen brengt, want aan mijn gezicht lees je sowieso al af dat er eten inzit, Pieter is beter in het verbergen van die zaken. En zo gezegd zo gedaan, maar amaai, ik had het lastig. En die grenskerel had dat duidelijk door. Bij mijn rugzak heeft hij drie keer gevraagd of er eten inzat… Ik zei “nee, geen eten”; en hij bleef maar vragen “are you sure, are you really really sure?” Fieuw, ik rode kop natuurlijk en heel nerveus, het viel echt niet op. Ik maakte ook wel een zeer cruciale fout bij de start van mijn rugzakcontrole. De grensman vroeg aan mij “Hablas espanol?”, dus “spreek je spaans?”, waarop ik “ja” antwoord, “pochito”, een beetje en de eerste vraag die hij me stelt had ik niet begrepen, duidelijk mijn kluts kwijt, waardoor hij me al direct harder aanpakte natuurlijk. Amaai. Nu, in mijn rugzak zat ook echt geen eten, dus nog geen probleem. Als het Pieter zijn beurt was heb ik me bewust verwijderd, want ik zou het alleen maar verbrot hebben. Pieter, alle rust zelve, beantwoordt de etensvraag met hetzelfde antwoord – geen eten bij, doet dat allemaal in rustig en perfect Spaans en voila, geen probleem – het rugzakje werd zelfs niet bekeken. “Ga maar door”. Jongens toch, hoe hij het doet, geen idee. Maar conclusie van het verhaal – het eten is mee, we zijn niets verloren. Tot zover.
Tot slot kan ik ook nog vertellen over Puerto Natales dat we weer eens chance hebben met onze slaapplaats. We stappen uit de bus en verschillende hostalmensen spreken ons aan om bij hen te slapen. Dat is een zeer interessant systeem. Ze komen naar je toe, dus dan moeten wij niet zoeken hé. En wij hebben een prijs in ons hoofd waar we niet boven willen gaan, zodus zeggen wij maar nee en ja waar het ons uitkomt. Aangezien er een grote concurrentie is tussen de verschillende hospedajes en hostals en zo, kunnen wij soms duurdere plaatsen afdingen tot onze prijs. Want het is beter dat ze een kamer kunnen verhuren aan een lagere prijs, dan helemaal niet hé. En zo is het hier weer gebeurt. We slapen in een hostal, een immens groot en lekker verwarmd (soms zelfs te warm) huis, met een grote keuken en gezellige living, we slapen in een kamer met privé douche en toilet, ontbijt inbegrepen zelfs. Het is een kamer die normaal gezien minstens dubbel zo duur is, dan wat we er nu voor betalen. Zalig en we genieten er ten volle van. Wel grappig, want de verschillende toeristen die hier nu zijn, betalen allemaal verschillende prijzen voor de kamers, afhankelijk van het feit of ze al dan niet afgedongen hebben en hoeveel dan ook. Door reeds drie maanden hier te zijn, kennen we de prijzen en onze eigen maximums goed, dus we zijn daar redelijk bedreven in en betalen op dit moment heel weinig voor wat we ervoor in de plaats krijgen. Dus alweer eens goed.
En dan nu…het hoofddoel waarvoor we in Puerto Natales zijn – el parque Torres Del Paine, een verslagje.

Onze hostal had een kaart hangen van het park, dus we hebben heel veel informatie en voorbereiding in de hostal zelf kunnen doen. We gingen eerst slechts voor een 4 à 5 tal dagen trekken, maar toen we de kaart bekeken, leek de circuito grande, het grootste circuit, ons wel een uitdaging en we beslisten dan maar om die te doen. Die trekking zou een 9 – tal dagen duren (ze gaat rond de bekende W en dan kan je de W zelf er nog bijnemen, wat wij deden). Nu, die 9 dagen hebben wij ingekort tot 7 dagen, omdat de ene er nu eenmaal langer over doet dan de andere. Je hebt mensen die hetzelfde als ons doen in 7, 9, of zelfs meer, wie weet zelfs minder dagen. Dat is allemaal afhankelijk van hoe snel je gaat, hoeveel energie je hebt, blijnen of niet, slecht geslapen of niet, hoe zit het met het weer van die dag, enz. Wij hadden op alle vlakken betrekkelijk wat geluk. Er waren wel dagen met wat stramme spieren, een blijntje voor Pieter, ik een beetje verkouden en af en toen een valletje, al van die dingen, wat regen hier en daar, maar al bij al, hebben we met heel veel energie, zeer goed kunnen doorstappen en mooie dagen gehad. Vooraleer ik een verslagje doe, even vermelden ook dat we allebei heel fier zijn op onze voorbereiding. We hebben heel veel gerief kunnen achterlaten in de hostal, dus qua materiaal het minimum mee, enkel de basics die nodig zijn – de kleren die we aanhadden, met enkel extra thermisch ondergoed voor warmte en nacht + regenkledij; onze tent, kookgerief; en eten natuurlijk en vooral dat laatste was super goed voorbereid. Deze keer niet te weinig eten mee, voor 9 dagen voldoende mee – rijst en pasta, elk voor 4 dagen, tonijn en sardientjes in blik, voorgesneden groentjes (avond ervoor zelf gesneden en in zakjes gestoken, stel je voor), 4 dagen reeds klaargemaakte boterhammen voor ochtend choco en middag hesp en kaas, 4 andere dagen cornflakes, melk en ’s middags soep met crackers. Voldoende tussendoortjes, power bars, fruit voor iedere dag, zelf een reep chocolade per persoon per dag. Amaai, vooral over dat eten zijn we fier qua voorbereiding, geen honger gehad, ook al was het vier dagen rijst, vier dagen pasta, we hebben ze met tonijn en sardientjes kunnen bereiden en bouillonblokjes en groentjes en al van die dingen, een ongelooflijk variatie van gemaakt, meer dan we tot nu toe thuis deden en ongelooflijk lekker, we hebben wat bijgeleerd. Natuurlijk redelijk wat gewicht van eten op dag 1, maar tegelijk toch ook niet, want aangezien we heel veel dingen al op voorhand in zakjes klaar hadden, hebben we gewicht kunnen beperken, enz. Zodus, een fantastische voorbereiding en dat maakt al een groot deel van de trekking goed natuurlijk. Nu even een verslagje per dag, kwestie dat jullie wat kunnen volgen….Ook de foto’s zijn per dag te volgen trouwens.

Dag 1: Vertrokken vanuit Puerto Natales om 7.30u voor een busrit van 2,5u, of dat zou het toch moeten zijn. Cruciale dag ook, want ronde 1 van de verkiezingen hier in Chili. Zo mochten we ook aan den lijve ondervinden, want de bus maakte onderweg een pauze van 10 minuten, die uitliep tot meer dan een half uur, aangezien een buspassagier was verdwenen in die pauze om te gaan stemmen in het nabijgelegen stemlokaal. Grappig. (weetje: in Chili geen stemplicht, maar diegenen die zich op voorhand inschrijven moeten dus wel gaan stemmen, onze buscollega moest dus nog gaan stemmen vooraleer het park in te gaan) Toegekomen rond half 11 uiteindelijk in park, aan laguna Amarga waar de start was van onze tocht. Level tocht – media / medium. Slechts een tocht van vier uur voor de boeg voor een eerste kampeerplaats te bereiken, goed te doen dus (wat omhoog en omlaag en van dat gedoe, zoals het een media tocht beaamt), en aangezien de rugzak op dat moment nog het zwaarste weegt (etensgewijs), houden we het daar voor die dag ook bij. Er rustig aan inkomen zoals dat heet.

Dag 2: 6 uur wandeling voor de boeg vooraleer we aan de volgende kampeerplaats aankomen. Level: media opnieuw. Een gewone dag, redelijk op het gemak. Vroeg vertrokken, want ’s ochtends altijd de meeste energie. Dus in de namiddag aangekomen rond 15u en rustig theetje en dergelijke gedronken.

Dag 3: 4u wandeling voor de boeg – level media. Op zich nog steeds niet helemaal zwaar, maar we kunnen er de volgende wandeling van 6u naar een volgende kampeerplaats niet bijnemen, aangezien die berekend staat onder level alta – hoog en moeilijk en vandaar in 1 dag 10u stappen en dat voor level media + alta, lijkt ons wat te veel van het goede. We houden het op een mooie dag van ongeveer 4u wandeling en komen in de namiddag toe op de volgende camping.

Dag 4: De rugzak is ondertussen 3 dagen eten lichter en wij hebben nog steeds veel energie, het belooft een ferme dag te worden. Level tot de volgende camping= alta – hoog. We moeten een pas over, dus ongeveer 800 meter stijgen, om die daarna terug af te dalen. We vetrekken vroeg, rond half 9 in de ochtend. Een zeer grappig fenomeen dat zowat iedere dag terugkeert, is dat er mensen zijn die tot een uur vroeger dan ons vertrekken en die halen we dagelijks in, dus het tempo zit erin. We zijn in form en ongeveer 5u later (vroeger dan verwacht) komen we toe aan de volgende kampeerplaats en zit eigenlijk de moeilijkste tocht erop. Dan is het nog maar 14u, dus we beslissen ons volledig te laten gaan en gaan verder. De volgende camping ligt op 3u verder, maar die bereiken we in 1,5u. Tot slot beslissen we nog even te blijven gaan, we halen er die dag eens alles uit en gaan verder naar de volgende camping die 2u verder ligt, maar halen we na een uurtje stappen. Let op, jullie denken nu misschien – zo snel, hebben ze er iets aan gehad; maar zeker en vast hoor! We hebben er ten zeerste van genoten en het doet deugd zo eens alles uit dat lichaam te halen. De conditie op dag 4 voelde ook al veel beter dan op dag 1, dus ook dat is super gewoon. Jammer fenomeen van de dag – ik heb een betrekkelijk ferme val gemaakt, die er vooral voor Pieter erger uitzag en daardoor voor hem schrikwekkender was, dan voor mij. In het naar beneden gaan op een pad lag het nat en modderig op een bepaald moment, en ik ben dus uitgeslierd. Eerst op de knieën, maar aangezien het naar beneden ging en de rugzak natuurlijk voor een extra zwaartekracht effect zorgt, heb ik een koprolletje gemaakt, waar ik heel wat geluk mee heb gehad achteraf bekeken. Pieter die achter mij liep, kon mij net niet vastgrijpen en weg was ik. Soit ja, geluk gehad, want… de rugzak heeft mijn rug beschermd, een mens heeft de natuurlijke neiging zijn gezicht te beschermen, dus niets aan mijn gezicht; enkel mijn hoofd deed pijn, door de koprol itself natuurlijk. Voila… nu, allemaal niet erg hoor. Met een beetje hoofdpijn en de schrik ervan af en verder met die handel. We waren, ondanks de val, heel voldaan over onze dag. Mooie wandeling gemaakt. Het eerste been van de meer populaire W (de bekendste tocht van torres del paine genaamd naar de vorm van de paden op de kaart) is bij deze ook gebeurd. Vanaf de W meer toeristen kan je je wel voorstellen (de rondtrip errond doen niet heel veel mensen, dus was rustiger, vanaf nu meer toeristen op de paden).

Dag 5: vanaf nu zijn we wel helemaal in form en worden we bijna freaks. We passeren die dag een aantal campings en stoppen uiteindelijk aan het tweede been van de W, waar we dan ook het been zelf, na het opzetten van onze tent, bewandelen (een keertje zonder rugzak, wat wel deugd deed). Deze dag komt erop neer dat we 6u wandelden met rugzak en 5u zonder in totaal. 11u wandelen, allemaal level media (op en neer en van die toestanden). We zijn freaks, helemaal en het betekent ook dat we daarna moeten minderen; want: op het einde van de dag zijn we alletwee doodmoe en ikzelve voelde ook dat ik er die dag overgegaan was. De laatste twee uur ben ik twee keer opnieuw gevallen uit pure vermoeidheid (minder erg wel dan de eerste valletjes). De knietjes staan bij deze een beetje blauw. We beslissen het de dag erna rustiger aan te doen.

Dag 6: 6u voor de boeg – level media. We slapen eerst wat langer, tot een uur of half 9. En we doen het rustig aan. Na 6u mooie tocht en geen valletjes komen we toe aan het laatste been van de W, waar we de volgende dag onze allerlaatste tocht zullen doen naar boven, zonder rugzak. We komen rond 16 à 17u toe en starten een rustige avond en gaan vroeg slapen. 6 dagen trekking zitten er duidelijk al in, we zijn moe en het einde is nabij.

Dag 7: De kers op de taart kan je wel zeggen, want van dit laatste “been van de W” zeggen ze dat het de mooiste tocht is, wel een redelijk heavy one, want opnieuw 800 meter stijgen ongeveer; een 6 tal uur te gaan, naar de torres themselves. Die dag staat er een ongelooflijk harde wind. De kracht van de natuur wordt heel duidelijk als we op een bepaald pad echt wel bijna omvergeblazen worden (beetje angstaanjagend ook). Je hoort de wind vanuit de verte vertrekken en je weet gewoon dat ze heel hard zal zijn en je kan niets doen om ze te vermijden of negeren. Een heel gek fenomeen. En de wind slaat ook echt, het is geen voortdurende wind, maar ze slaat tegen je en alles aan. Gek gek, onvergetelijk. We waren vroeg vertrokken, rond half 7 ’s ochtends al, omdat we de bus naar Puerto Natales terug wilden nemen om 14u. De volgende was pas om 19.30u en dat zou betekenen dat we nog een heel stuk van de namiddag moesten wachten en ook pas laat terug in Puerto Natales zouden zijn. Zodus, we zijn ervoor gegaan, een laatste energieopstoot; des te meer ook omdat we zo vroeg de andere toeristen, alsook de dagjestoersiten (want enkel dit been kan je ook als daguitstap doen, dus een heel druk bezocht pad, het drukst bezochte pad) voor waren en rustig konden genieten. Zeer goed verlopen allemaal. De torres zelf zaten wel een beetje in de wolken, maar desalniettemin nog steeds zeer zeer mooi. Niet heel lang kunnen blijven zitten aan de mirador daarentegen, want de wind was ongelooflijk hard aan het slaan daar, te gek opnieuw gewoon.

Voila, besluit: het was een fantastische trekking. We hebben er beiden ten zeerste van genoten en … ja, dat is het zeker een beetje! Nog een laatste weetje over het park: zeer speciaal aan dit park is dat de Torres en de andere bergen helemaal geen deel uitmaken van de Andes, maar een alleenstaand massief is. Apart ontstaan en jonger dan de Andes, volledig gevormd door gletsjers. Interessant hé…Nu terug in Puerto Natales. De veel te vuile kleren laten wassen, even rusten en daarna gaan we verder naar Punta Arenas. Je kan daar een brouwerij gaan bezoeken, het bier van hier. En aangezen Pieter nog roots heeft in een brouwerij, gaan we dit hier eens gaan checken, eens kijken hoe ze dat hier doen, een proeverijtje waarschijnlijk ook. We zien wel. Tot de volgende zitting.

Eventjes ook vermelden dat we alle reacties die op de blog gegeven worden, zeker lezen en er ten zeerste van genieten. Het is dus niet omdat we op de aparte reacties niet reageren dat we niet volgen hé. Kwestie dat iedereen dat weet. Tof dat jullie volgen en we van jullie ook het één en ander te weten komen op die manier!!!! Blijven doen zouden we zo zeggen!

Tot de volgende!!!

Perito Moreno

Perito Moreno

El Calafate – Perito Moreno

El Calafate is een relatief klein dorp, een 8000 tal inwoners, bekend omwille van de gletser Perito Moreno, de gletser die je met de bus kan gaan bezichtigen en waar ze weliswaar veel geld voor vragen, want de toeristische hotspot van de plaats! Soit ja, wij zijn in El Calafate omwille van: een break na de trekking in  EL Chalten, het bezichtigen van Perito Moreno en tot slot: een noodzakelijke doorsteek terug naar Chili, want daar bevindt zich Puerto Natales en de volgende trekking die op het programma staat / Torres Del Paine. Terug geluk gehad met onze slaapplaats, want we sliepen in de achtertuin van mensen, in een soort herberg kan je zeggen. Een beetje buiten het centrum ook, waardoor we er eigenlijk alleen zaten, geen andere toeristen en een slaapkamertje ter beschikking, evenals een keukentje en een badkamer. Huiselijk en leuk. Gelukkig, want het centrum zelf zat vol vol vol met toeristen. Brrrr, de weg naar de supermarkt vb. of laat staan in de supermarkt zelf waren een hel voor ons. Je viel bijna over de toeristen en we zouden toch een beetje durven stellen dat El Calafate nogal snobistisch overkomt, want je kan er ook veel andere dure dingen doen en blijkbaar trekt het dorp daardoor dus toch een bepaald publiek aan. Soit, Pieter en ik waren blij dat we dat een beetje konden vermijden en konden thuiskomen op een plaats van rust en stilte. De gletser zelf is wel ferm de moeite waard. Die gletser, om maar direct een weetje op tafel te smijten, verschuift twee meter per dag, is dus zeer actief. Als we er zijn hoor je hem ook voortdurend bewegen, maar omwille van de immensheid van die gletser zie je daar maar zelden iets van. Toch toch, geduld wordt beloond bij het in de gaten houden van die gletser en de daarbijkomende langzame verschuivingen die je mag opmerken. Zeer mooi allemaal. De foto’s geven daar een beter beeld van allicht. Nog een weetje: de gletser is 60 meter hoog, 30 km diep en 5 km breed. Door zijn voortdurende beweging komt hij af en toe dichter bij de uitkijkplatforms en andere keren verder. Wij hebben het geluk dat hij dit jaar reikt tot aan de platforms, zo kan je wel zeggen. Hij steekt de rivier over en na een tijd trekt hij hem opnieuw terug en zit de rivier ertussen. Zodus, we hebben hem wel degelijk van heel dichtbij mogen bezichtigen. Tot daar he. We steken de grens terug over en gaan over tot voorbereiding van onze volgende trekking, Torres Del paine vanuit Puerto Natales. Dat wordt weer eens iets helemaal anders, want een betrekkelijk tough one en voor 8 à 9 dagen. We zullen er dus even tussenuit zijn. Tot de volgende.

Chile Chico, Los Antiguos, El Chalten

Chile Chico

Los Antiguos

El Chalten + Fitz Roy Trekking

El Chalten

Chile Chico / Los Antiguos – een sprong van Chili naar Argentinië, met als ultieme doel…El Chalten, zoals het genoemd wordt – el pueblo nacional del trekking

Vanuit Rio Tranquilo verder naar het Zuiden betekende sowieso een doorsteek via Argentinië, aangezien er geen rechtstreekse connecties waren binnen Chili zelf (voor vb. Puerto Natales, Torres del Paine) , zodus…als we dan toch Argentinië doormoeten, voorzagen we al een eerste tussenstop in El Chalten. Dat betekent, de grens nog eens over (na een tweetal maanden Chili mag dat ook alweer eens). Via Rio Tranquilo eerst en vooral naar Chile Chico met een minibusje, een busje bekend voor de kotsers, want gedurende een 4 – tal uren redelijk hobbelig. En zo zij het ook, de vrouw naast mij (we ztten met twee in de tegenrichting van het busje) wordt slecht, geeft 2 keer over, terwijl ik rustig een appeltje aan het eten ben. Pieter heeft dat allemaal door, ik precies niet, want me van geen misselijkheid rondom mij bewust, ook niet als alle ramen opeens open gaan. Pas als we stoppen met het busje, de vrouw naar buiten gaat en daarna van plaats mag wisselen met iemand vanvoor, krijg ik het in de gaten. Gelukkig maar, want als ik het had gezien, zoals Pieter deed (heel bewust heeft hij het niet tegen mij gezegd), zou ik waarschijnlijk zelf slecht geworden zijn, niet van de weg dus, maar van haar. De buschaufefeur komt bij mij eens checken, aangezien ik in dezelfde richting en naast haar zat, maar no me siento mal. Hij vertelt de grappige anekdote dat nog nooit een toerist is misselijk geworden in zijn busje, maar wel iedere keer opnieuw Chilenen, een zeer vreemd toeval. Maar soit, op dat verhaal zitten jullie waarschijnlijk niet te wachten.
Chile Chico, een grensdorpje binnen Chili. We bleven er slechts een namiddag en nacht, even voor een laaste keer in Chili. Nog een rustige, mooie wandeling. Even vermelden dat gek genoeg het weer opeens heel mooi is, zelfs echt warm. Ze spreken over een microklimaat in Chile chico en het dorp van de zon (vanaf nu ook even geen steden meer, maar dorpen van hooguit een 500 tot 5000 mensen). De vest wordt dus even opgeborgen, en zelfs voor langer want…
Los Antiguos, de volgende dag met busje de grens over, slechts een kwartier duurt de rit, maar door de grenscontrole een 2 – tal uur onderweg. Zo gaat dat. Ook daar opnieuw stralend weer. Opnieuw is dit voor ons slechts een tussenstop. De dag erna in de namiddag hebben we een bus richting El Chalten die 14 uur zal duren, een nachtbusje. Maar bij deze dus, terug in Argentinië. Wat ons toch opnieuw heel duidelijk opvalt is de totaal ander attitude van de Argentijnen in vergelijking met de Chilenen, veel chiller durven wij zeggen. Om maar een voorbeeld te geven, in Chili serieuze grenscontrole, binnenkomst Argentinië, niets….
Ander vb., en om maar al direct richting El Chalten te gaan, de bus ernaartoe, eerst en vooral later vertrokken, want de twee chauffeurs lagen te slapen, we hebben ze zelf moeten wakker maken. Op de bus staat “niet roken”, ze zitten / staan vanvoor natuurlijk te roken. Niet veel later haalt de medechauffeur een kookvuurtje uit om zij the mate te maken, waarover ik jullie heel veel vroeger reeds vertelde, voila, ze drinken een theetje ondertussen. In Chili verloopt dat allemaal veel strikter en serieuzer. We zouden durven zeggen dat de invloed van het leven onder Pinochet daar nog voelbaar is en zijn duidelijke sporen achterlaat. Pieter kocht trouwens in El Chalten ook een mate (dat is waaruit ze de the drinken), hij is nogal enthousiast over heel dat mategedoe en terecht, het is een toffe cultuur, ik vind persoonlijk de the (Yerba, zoals ze dat hier noemen)zelf die ze erin doen, nogal bitter. Maar het gebruik zelf vind ik fantastisch. Ik verwijs naar eerdere Argentijnse bloguitleg om het gebruk te achterhalen.
En dan El  Chalten zelf…om te beginnen, toch ook wel super warm zeker??? Ik begrijp er niets van. Ik was al helemaal voorbereid op echt koud koud koud. Wij beiden. Te bedenken dat meer in het noorden, van Chili dan, het echt koud was hé. Soit ja, ik heb er geen probleem mee hoor. Ze vertellen ons ook dat het heel uitzonderlijk is dat het daar op dit moment heel warm is, dus dat we er ten zeerste van moeten profiteren en genieten. Dat doen we ook. We kijken al direct voor de dag erna om aan een trekking te beginnen. Het leuke van El Chalten is dat dit te midden van het natuurpark ligt, parque nacional Los Glaciares, dus dat de trekking vanuit het dorp vertrekt en je dus niet eerst nog een bus of dergelijke moet nemen. Dit is eveneens het Fitz Roy park ter verduidelijking. Ook het Perito Moreno park, maar dat is pas voor later, want meer naar het zuiden. Het park strekt zich zeer ver uit. We ontdekken dat de langste trekking en eveneens de mooiste een driedaagse is, die we de dag erna zullen starten. We leren dezelfde dag ook nog een Israëlier kennen die alleen reist en de dag erna voor identiek hetzelfde als ons vertrekt. Bij deze zullen we de trekking direct met drie doen, een keer iets anders dan altijd met ons tweetjes. Zo gezegd, zo gedaan. Voor de trekking verwijs ik naar de foto’s, het was werkelijk zeer mooi, leuk, zeer goed haalbaar met de rugzak (we lieten een groot deel van ons materiaal achter in de hospedaje waar we sliepen) en het leuke van de trekking was ook dat je altijd een bepaalde afstand moest afleggen van camping tot camping met de rugzak, ongeveer een viertal uurtjes, maar van daaruit kon je dan ook nog 1 à 2 wandelingen doen van een uur of 2, zonder rugzak. Dus werkelijk heel tof allemaal. Zeer veel toeristen natuurlijk op plaatsen als El Chalten en in het park, meer toeristen dan plaatselijke bevolking. Een kleine anekdote: in de winter wonen er 500 mensen in El Chalten en in de zomer ongeveer 1800. Tijdens de winter is het dorp ook volledig afgesloten voor toerisme, geen bussen ernaartoe dan. En de toeristen, eventjes een andere anekdote: zeer veel in het algemeen, maar vooral zeer veel Israëliers. Dat geldt voor meerdere plaatsen dan enkel El Chalten, dat zeker, maar echt veel veel de laatste tijd. En hoe dat komt? Ze vertelden ons dat zowel de mannen, als de vrouwen, een legerdienst moeten doen, van aanvankelijk drie jaar voor de mannen en 2 voor de vrouwen, en daarna is het de gewoonte dat ze gedurende een bepaalde periode reizen (vooraleer ze aan real life beginnen om het zo te zeggen – verder studeren, werken, whatever), en Zuid Amerika blijkt daarin een heel populaire bestemming te zijn. Voila, zo leerden we ondertussen dus ook al een beetje van de Israëlische en Joodse cultuur kennen (kennen we natuurlijk ook al een heel klein beetje van het thuisfront). één ding is zeker, we werden echt verwend door de Israëlische man, Yaniv, die mee was. We hebben al ons eten gedeeld en hij had veel te veel mee, wij natuurlijk weeral eens te weinig, in onze obsessie ons gewicht tot een minimum te reduceren, misrekenen we ons precies vaak qua eten op van die wandelingen en trekkings. Het is niet de eerste keer. Maar don’t worry dus, geen honger gehad, integendeel. Om de 5 seconden een koekje, een snoepje, een chocolaatje (joepie!!) en ’s avonds meer dan voldoende. Des te meer omdat op de campings veel veel Israëliers zaten en die klitten samen en het eten wodt dan gedeeld enz. En wij mochten daar allemaal van meegenieten!!! Joepie!!! Tot zover. Oh ja, we zijn ondertussen 2 jaar samen trouwens, dus dat mocht ook al eens gevierd worden, de laatste dag van de trekking, terugkeer El Chalten was dat, en dan zijn we s’ avonds (na de verdiende douche) lekker gaan eten en zo. Tof tof allemaal hoor! Ja ja, we houden het al twee jaar met elkaar uit, en zeer goed zelfs, zo snel gaat dat allemaal. Voor de zeer mooie trekking verwijs ik dus opnieuw naar de foto’s. Veel van ons samen, want de fotograaf van dienst was Yaniv en wij hebben zijn kaartje gekopieerd, een keer iets anders hé. Nu zijn we in El Calafate voor het meer zuidelijke deel van hetzelfde park, en om Perito Moreno te gaan bezichtigen, geen trekking deze keer (die is hier niet), maar dus wel zeker een daguitstap. En een beetje rust ook hier. Tot de volgende!!!

Rio Tranquilo

Puerto Rio Tranquilo

Los Cuevas de Marmol

Campo de hielo San Valentine

Rio Tranquilo

Na een ritje van 4u via de carretera Austral, zoals reeds verteld de legendarische weg die effectief fantastisch mooi is, komen we toe in Rio Tranquilo. Alweer eens heel veel geluk met onze slaapplaats. Vooraleer we de verschillende hospedajes en dergelijke gaan opzoeken, ga ik even een praatje maken met een vrouw die in een oude kanarie gele caravan (een soort oficina) langs de weg zit en bepaalde tours aanprijst, of althans daar informatie over heeft. We vermoedden dat rio tranquilo veel slaapmogelijkheden zou hebben (want in zekere zin toch toeristisch voor de 2 reeds eerder vermeldde mogelijke bezienswaardigheden – de glaciares en de grotten) en ook duur zou zijn en dat zeg ik ook tegen haar, vraag haar of ze een aanrader heeft tussen alle mogelijkheden, een aanrader die ietwat betaalbaar is?! Amaai zeg, onmiddellijk prijs. Die vrouw zegt dat inderdaad alles duur is, en dat we we gerust eens mogen gaan kijken naar haar huis, want als we het zien zitten mogen we daar goedkoop overnachten en zij kan één nacht bij haar ex – man slapen die in het huis er naast woont, en vertrekt de dag erna naar Coyhaique voor 2 dagen en zal dus sowieso ook niet thuis zijn. Waaaaw, horen we dat goed???? Tuurlijk willen we gaan kijken. En zalig gewoon, zo gezegd zo gedaan. Nu, die vrouw onderwaardeert haar eigen huis. Ze vraagt voortdurend of we het niet te klein vinden (natuurlijk niet, we hebben een eigen keuken, een stoof, een badkamer, een slaapkamer….??? Dit huis zal niet veel kleiner zijn dan ons eigen huis in België…) + ze vraagt echt belachelijk weinig geld ervoor. We geven haar een beetje meer, omdat ze echt haar eigen huis onderwaardeert + ze stelt werkelijk alles ter beschikking, zelfs wat brood krijgen we erbij, hout voor het stoofje, alles alles. Te gek gewoon en voor ons even bijna niet te geloven! Dus, alweer eens geluk en we zijn meer dan dankbaar daarvoor. Want we moeten eerlijk toegeven, zo in een eigen huisje, zoals in de cabana in Puerto Aysen en nu, hier in rio tranquilo in dit huis, voelt zalig. Je bent alleen, privacy, je kan helemaal je eigen ding doen en wat, wanneer je maar wil. Is echt wel tof. OK, de activiteiten dan…. Voor de glaciares exploradores hebben we een auto gehuurd, alé ja, dat dachten we, het was blijkbaar met chauffeur included en diens zoon had blijkbaar ook niets beters te doen, dus is ook maar in de auto erbij gesprongen. Zeer grappig wel. Want we vermoedden dat die twee gewoon niets beters te doen hadden op dat moment en daarom maar dachten, ‘we gaan mee’. En nog beter is dat die twee met moeite iets zeiden in de hele auto, en niet zozeer omdat ze zich verveelden of ons slecht gezind waren, hadden wij de indruk, gewoon omdat ze zo rustig waren, rust en chill gewoon. Rio tranquilo hier, niet voor niets zo genaamd precies. Er wonen hier trouwens slechts een 500 tal mensen, klein dorpje hé. Tranquilo, alweer, het leven verloopt hier helemaal anders, dat is zeker. En dan de marmol, of de grotten in het water. Ik geef toe, ik twijfelde, want er stond een enorme wind en met een klein bootje dat meer op, ik was niet helemaal overtuigd. Pieter wel natuurlijk. De man van de boot zei dat het varen naar de marmol cava was, met de golven mee, maar terugkeer een beetje rafting zou zijn. Ik werd al helemaal moedeloos, maar liet me naar al dan niet slechte gewoonte overtuigen door Pieter. En tja, zoals gezegd, het varen ernaartoe was dus ok, de marmols zelf waren fantastisch mooi, wat een natuurfenomeen alweer. Ik verwijs weliswaar naar de foto’s voor een ideetje daarover. En dan de terugkeer…bootje ferm op en neer, ik, Pieter zijn hand doodgenepen, bij iedere golf dacht ik dat we overstag gingen gaan en soms kwamen ze zo snel na elkaar???Brrrr…. Maar vreemd genoeg had die man met zijn bootje dat duidelijk helemaal onder controle en een blik op hem, maakte me al een beetje rustiger, toch toch…ik was heel blij terug vasteland te voelen en daarna…snel naar huis, stoofke aan, gezelligheid troef. We did it anyway en het moet gezegd, het was meer dan de moeite!!! Tot de volgende!!!!