Frutiallar & Parque Vin…

Frutillar

Parque Nacional Vincente Perez Rosales

Puerto Varas / Frutillar/ parque Vicente Perez Rosales

Na de regen in Pucon gaan we naar de regen in Puerto Varas. We blijven binnen het lake district voor nog even en die staat nu eenmaal bekend voor haar regenperiodes. Deze tijd van het jaar zou het nochtans al eens mogen stoppen met regenen, maar zoals al veel gezegd en nog steeds; het klimaat is om zeep, ze zijn een beetje achter, de seizoenen zijn in de war. Puerto Varas zelf is onze tussenstop, vooral om een dagje Frutillar te gaan bezoeken, wat bekend staat als het grootste voorbeeld van de Duitse kolonisatie, of laat ons zeggen, waarvan de meeste sporen nog zichtbaar zijn. Zo zij het ook. Het zwarte woud en de bodensee komen ons zeer bekend voor als we er zijn. Je kan er op iedere hoek van de straat (bij manier van spreken) kuchen eten, de huizen kennen een Duitse bouwstijl (zie foto’s). Gezellig klein dorpje wel. Veel schoolbussen die naar het openluchtmuseum (alias bokrijk) gesleurd worden waar de Duitse kolonisatie uitgelegd wordt in woord en beeld. Tja, zo gaat dat natuurlijk. Dan verder zijn we er ook om naar het park te gaan – Vicente Perez Rosales. We willen daar even een test doen met ons materiaal, of we een degelijke trekking (wat we binnenkort gaan doen in Torres Del Paine, een weekje) aankunnen, of ons materiaal volstaat, een testje hoeveel eten we kunnen meenemen en of dat voldoende is, enz. Zo gezegd, zo gedaan, mits wel met een klein uistel; want de dag dat we willen vertrekken voelt Pieter zich niet helemaal goed en stopt het niet met regenen. Uitstellen is niet erg natuurlijk, want we hebben tijd en we zitten in een toffe hospedaje met vriendelijke mensen, waar we eens een babbeltje mee kunnen gaan slaan en ons eigen ding kunnen doen. Dus we vertrekken uiteindelijk de dag erna, in de hoop dat het niet te veel regent (want helemaal uitsluiten kan je ze nooit). En…alles is goed gegaan. Het is pas beginnen regenen tegen 17u en toen waren we net aan de vulkaan en dan hebben we snel onze tent opgezet vooraleer het begon te storten (en dat heeft het ook heel de nacht gedaan, geen probleem, onze tent is tegen regen en wind bestand heeft ze weer eens bewezen). We weten onze rugzak te reduceren tot een minimum (en het overtollige hebben we achtergelaten in de hospedaje waarnaar we zouden terugkeren). De wandeling was zwaar, ik wil het zeker niet minimaliseren. Dag 1 vooral, een hele dag klimmen klimmen, richting de vulkaan, waar we ’s nachts in onze tent willen slapen. Eerlijk toegegeven ook, Pieter heeft een betere conditie dan ik voor zulke dingen. Ik moet af en toe een beetje bijbenen en kom vaak wat achter, maar belangrijkste is dat we het beiden wel aankunnen en dat we ontdekten dat het zeker lukte met de rugzak. Dat we ondervonden hoeveel eten en drinken voor zo’n dagje en meerdere dagen nodig is, enz. ’s Nachts in de tent was koud koud koud, dat ook nog, maar ook zulke nachten gaan voorbij en als je dan de volgende dag opstaat en je ziet jezelf zo staan tussen de bergen, naast een vulkaantje en met de wolken er omheen, mistig, dan is dat wel heel mooi en ben je blij dat je het gedaan hebt toch. We zijn na de tweedaagse teruggekeerd naar de hospedaje, daar terug op warmte gekomen en een nacht uitgerust en dag erna bus naar Puerto Montt, slechts een half uurtje verwijderd van Puerto Varas. Puerto Montt is onze doorsteek naar Patagonië, een stad die weinig echt te bieden heeft, maar echt bekend staat voor haar industrie, zalm, doorsteek van vele (handels)reizigers (via boot, bus, vanuit Argentinië en Chili, enz.). Tot zover. Plan is daarna met de boot naar Puerto Natales te gaan (als dat niet te duur is) of via de bus naar Punta Arenas, gebeurt via Argentinië. Want, als jullie nu de kaart bekijken zien jullie dat we de grens van het uiterste vasteland bereiken en dat betekent dat je ofwel via de boot verder reist, ofwel een bus neemt om via Argentinië een ommeweg naar slechts enkele mogelijke plaatsen, binnen Zuiden Chili, te maken. Je kan wel begrijpen dat we de boot prefereren, des te meer omdat dat zeer mooi zal zijn en weer eens iets anders is. Maar verder onderzoek naar prijzen en beschikbaarheid zal die beslissing verder uitmaken. Tot later!!!

Nog een aantal weetjes voor we afsluiten

Heel wat van het zuiden van Chili was een kolonie van Duitsland, heb ik dat al eens gezegd? Enkel het zuiden. Invloed was groot, overal vind je hier nog wel namen van bakkers, hospedajes, whatever die duits zijn. Je kan ook zogenaamde kuchen en andere typische Duitse zaken kopen. Waar we nu naartoe gaan, puerto Varas, maar vooral Frutillar, naarwaar we een daguitstap willen maken, zou het toppunt van die Duitse invloed moeten zijn. We zullen zien.

Ook eventjes zeggen dat ze hier in Pucon chocolate Belga pretenderen te verkopen. Je zal me gek verklaren, maar ik heb het niet getest! Pieter ook niet. Want immens duur en chocolate de Belga – even lekker hier als in België? Neenee, laten we serieus blijven…

Er wordt hier af en toe verteld dat op dit moment de el nino aan de gang is, of de el nina…hmmm, even nog geen verdere zekerheden daarover. Dat gaat over een weersverschuiving (opwarming van de oceanen of net enorme afkoeling en van die toestanden) die zich om de X aantal jaren voordoet (als ik me niet vergis tenminste). Meer daarover later. We voeren onderzoek verder uit!

Tot slot…de weersvoorspellingen zeggen niet veel goeds voor de plaats waar we nu naartoe gaan, puerto varas en ook niet voor al die omstreken. Even regen regen regen en frisjes tot koud. Ok, we zijn voorbereid. Er wordt pas gesproken van beter weer tegen eind november! Let it be! Alweer horen we hier mensen zeggen dat het toch allemaal niet normaal is voor deze tijd van het jaar. So be it, zeggen wij daar op! We gaan het er niet aan laten mankeren om het op zijn Laarns te zeggen.

Pieter wint altijd met uno! Mijn achterstand is immens, snif snif! Het goede nieuws is dat ik in deze hospedaje TWEE Nederlandstalige boeken gevonden heb! Ik heb mijn laatste boek hier achtergelaten en de twee die ik vond mee natuurlijk!!!  JOEPIE!!!

Tot binnenkort! Hou jullie heel goed hé!

Temuco (natuurpark conguillo) / Pucon (natuurparken Villarica en Huerquehue)

Niet veel  te zeggen over Temuco, een stad die snel groeit! We hebben er een dagje verbleven (maar niet echt speciaal verkend),  rustdag en ondertussen skype met Michelien (zeer bewust uitgekozen rustdag dus). We wilden eigenlijk natuurpark conguillo in, maar…park afgesloten wegens te veel sneeuw op dit moment! Zodus, niet doorgegaan, er zijn hier nog parken genoeg, we gaan verder. Pucon, een dorpje meer naar het Zuiden alweer, van ongeveer 15 000 inwoners (14 000 à 20 000 al naargelang de bron).  Een beetje het Zuiderse San Pedro de Atacama, daarmee bedoelen we vooral dat het hier enorm op toeristen afgestemd is en er dus redelijk wat zijn. In principe valt het nu blijkbaar nog mee, in de zomer (vanaf midden december hier) zou het overstromen van de toeristen. Maar je ziet dus op de straat meer toeristen dan Puconbewoners, ook nu. Hier dichtbij liggen 2 natuurparken, die ons ook ten zeerste interesseren, villarica en Huerquehue. Villarica heeft een actieve vulkaan van 2800 meter hoog. We wilden die met gids en de nodige uitrusting beklimmen, maar ook hier beslist de natuur dat dit niet doorgaat.  De weersvoorspellingen betekenen voor de komende week niet veel goeds, of dan toch vooral als het over een bepaalde hoogte gaat. Vulkaantje beklimmen niet dus. Dan willen we het park Huerquehue in, waar we eventueel een 4 daagse trektocht willen doen, maar ook hier moeten we omwille van de weersomstandigheden de 4 daagse minimaliseren naar 1 dag. Tja, we zijn nog een beetje vroeg, de zomer is nog niet begonnen en hier in het zuiden is dat toch wel belangrijk, maar…niets gevreesd en geen probleem hoor…nog meer naar het zuiden zijn er nog parken die we willen doen, met torres del paine, voor Chili dan toch, als hoogtepunt en er wordt ons verzekerd dat dat park voor een week trekking geen probleem zal zijn, want minder hoog dan de parken nu. Okeetjes dus, wij zijn ook heel tevreden met een daguitstapje in huerquehue om te beginnen, de sneeuw in. Ook vanuit Argentinië later trouwens wordt het nog mogelijk een bergje (met gids weliswaar) te beklimmen, zelfs dezelfde vulkaan, maar dan langs de andere kant, zo we willen. We zien wel. We willen dit beiden toch minimum één keer gedaan hebben. Pieter, omdat het zijn passie is, en ikke, omdat ik die passie van hem wel eens wil beleven. En ook wel omdat ik ondertussen al heel wat foto’s zag van mensen die een bergje beklimmen en de uitzichten die daarmee gepaard gaan, boven de wolken en nogal gek allemaal, het ziet er wel fantastisch uit eigenlijk. Ik wil het dus wel eens ervaren, misschien staat het me wel aan. Maar nogmaals, met gids weliswaar, dat is nogal evident, want we hebben zelf geen equipment bij en vooral ikke, geen ervaring + zonder gids mag ook gewoon niet. Nu, de daguitstap naar huerquehue was super. Naarmate we verder de hoogte ingaan, al stijgen we slechts een 600 tal meter,  wordt het kouder. Dus de vest gaat al eens dicht en de handschoentjes gaan aan. Doet wel eens deugd, een frisse boswandeling om zo te zeggen. Pieter en ik bedachten al een tijdje dat het toch wel lang geleden was dat we regen hadden, een maand en een half of zo. We zagen nog wel eens wat regen zitten…maar dat hadden we beter niet gezegd, want het is daar beginnen regenen in de namiddag…jawadde – bij thuiskomen hier waren we alle twee kletsnat, broek, schoenen, thermisch ondergoed inbegrepen! Het was de moeite. Maar goed, de lekkere warme douche en de pizza daarna deden extra veel deugd. We hebben een volledige dag gewandeld, laat ons zeggen een 7 – tal uurtjes, omhoog, omlaag – beiden betrekkelijk waisted dus! Maar ondanks de regen was het dus een super wandeling, langs drie meren. Op een bepaald moment moesten we de sendero (wandelroute) stopzetten en keren,  want sneeuw sneeuw sneeuw. Dat zie je wel op de foto’s. 2 andere “die hards” waren ons net voor en hebben de limiet van die  sneeuw uitgezocht. En toen zij uiteindelijk tot aan de borststreek in de sneeuw verdwenen (we hebben het niet gezien, maar moet wel even verschieten geweest zijn), hebben ze beslist terug te keren. Wij hadden al eventjes ervoor beslist niet verder te gaan, toen de weg verdwenen was en het vallen makkelijker dan stappen. Het leek wel genoeg geweest dan, maar je ziet, er zijn nog altijd gekken die het een beetje verder drijven – haha. Zodus, tot zover! We springen weer eens de bus op, nu een heel stuk het Zuiden in, meer bepaald het randje vooraleer we Patagonië ingaan, stadje heet Puerto Varas! Woehoe!

Parque Nacional Huerquehue

Parque Nacional Huerquehue

Valle de las Trancas

Valle de las Trancas

Chillan

Chillan

Chillan

Hoe kan het toch dat je iedere keer als je op een nieuwe plaats komt, het alleen maar mooier vindt en denkt…dit is nu echt het mooiste? We betrappen er elkaar vaak op! In ieder geval, Chillan is mooi, een beetje Laarne (voor wie het mocht kennen, voor wie het niet mocht kennen – Laarne is het mooiste dorp van België) in stadsformaat. Hoe moeten we het definiëren…het beste wat ik kan zeggen is, er is hier “ruimte”! Ruimte om te zijn en te leven. De mensen zitten letterlijk en figuurlijk niet op elkaars kap precies, voor zover we een eerste indruk, of de indruk van enkele dagen mogen geloven weliswaar. Het is hier rustig, de mensen zijn heel vriendelijk. Er is veel groen, ruime straten en parken, niet te groot allemaal, maar voldoende om te kunnen zeggen…het is hier een mooi leven. Tja, dat is wat wij er ook bij voelen. De mensen zijn vriendelijk, en het gevoel heerst dan ook als “waarom zouden we niet vriendelijk zijn”, weet je wel? Tja, tof gewoon! We slapen bij een soort kotmadam (want veel studenten en werkmensen die hier lange tijd blijven) en voor deze prijs (8000 pesos per nacht voor ons beiden) hebben we het nog nooit zo luxueus gehad. Niet dat het hier het mooiste van het mooiste is, of whatever, maar we worden werkelijk verwend. Ontbijt is inbegrepen en ze proppen ons vol. Nog voor de broodjes of sopaipilla’s op zijn (en er liggen er al veel van in den beginne), liggen er al nieuwe en de nieuwe zijn zogezegd altijd ‘mas rica’ (nog lekkerder van smaak), dus zeker opeten AUB. Ja, wat doe je dan…opeten hé. En dit alles met haar zelfgemaakte confituur. Als ze ons ziet of we zijn in de buurt van de keuken op eender welk moment van de dag, laat ze ons altijd wel van iets proeven. Ze heeft voor ons gratis de was gedaan, want waarom niet, weet je wel…. Tof tof. Nu het boek vertelde ons reeds dat het Zuiden bekend staat voor haar gastvrijheid en die merken we hier wel. De uitzonderingen op de gastvrijheid zouden Temuco en Puerto Montt zijn, want die zijn heel hard gegroeid op korte tijd en daarom blijkbaar een beetje hun oorsponkelijke karakter van eveneens gastvrij, verloren. Maar dat zien we later wel natuurlijk. We laten het ons in ieder geval welbevallen nu. Het is tof om zo benaderd te worden en inderdaad, zo was het niet in het Noorden, al waren ze daar ook vriendelijk, maar anders toch wel. Een jammer detail van onze kotmadam is dat haar gezondheid er duidelijk niet goed voorstaat. Als kettingsrookster en op “redelijke” leeftijd (rond de 50, 60 denken we), kan ze ’s ochtends met moeite ademhalen en ze heeft voortdurend een puffer in haar hand. Waarschijnlijk dus nog astma of zo erbij. Jammer voor haar, al merk je dat ze gewoon het beste van het leven neemt en er haar geen bal van aantrekt. Paffen en puffen, klinkt wat plat, maar het is wel zo. Het charmeert haar eigenlijk wel. We hebben trouwens een zwembad gevonden en eindelijk ook door hoe het hier precies draait. De echte publieke zwembaden zoals wij die kennen, bestaan hier niet of zijn enkel open tijden het zomerseizoen (vanaf midden december), want buiten. Iedere school heeft hier wel een eigen zwembad, zodus…. Soms hebben die zwembaden een publiek uurtje vb. per dag, zo hebben wij hier nu één gevonden, zwemmen kan tussen 20 en 21u. Soms is er geen publiek uurtje en dan kan je het nog steeds vragen en om bepaalde redenen kan dat dan toegestaan worden, in ons geval omdat we vreemdelingen zijn en ze hun diensten voor ons willen openstellen. Datis dan ook weer opgeklaard. Vanaf nu zullen we regelmatig eens een schooltje bezoeken dus en kijken wat er te regelen valt. Het zwemmen zelf was fantastisch trouwens! De mensen zelf daar waren heel nieuwsgierig naar ons en vroegen voortdurend wat we van het zwembad vonden, hoe we Chillan in het algemeen vonden, enz. Heel vriendelijk alweer en iedereen wil dat we ons hier goed voelen, dat is tof. Bij deze zijn we ook te weten gekomen dat hier Belgische mensen wonen. We hebben niet echt achterhaald waar in Chillan precies, maar dat is dan ook niet belangrijk hé. Nog een weetje…Pieter en ik hebben in een straatwinkeltje het kaartspel uno gevonden voor 1 euro of zoiets. Hebben we gekocht en tegenwoordig, als we ’s avonds niets gepland hebben, er geen mogelijk babbeltje met iemand is of er niet echt iets te doen is, dan spelen we dus uno (moeder en Gunter, remember de zee heel vroeger? grappig). Pieter is aan het winnen op dit moment, maar de tijden kunnen snel veranderen weliswaar. Het idee dat de verliezer dan wel meer geluk zal hebben in de liefde gaat voor ons niet op; zodus ik heb gewoon pech eventjes!
Nog dingen…ja, ik ben naar de kapper geweest. Mijn haar was te lang en helemaal kapot door droogte woestijn! De kapsters waren ongelooflijk enthousiast, direct 2 vrouwen rond mijn hoofd, samen aan het bestuderen wat allemaal mogelijk was, samen boekjes bekijken en van die toestanden. Ik werd helemaal geduwd in een vrouwenonderonsje, geen weg terug. Tateren en tateren. Over hoe het dagelijkse leven er in Chili aan toe gaat en hoe dat dan is in België; en na een tijdje zaten ze ook op Pieter zijn kap (ja, die was er ook bij, of toch in het begin); want mannen vinden vrouwen altijd mooier met lang haar, maar ik zou ook mooi zijn met korter haar en dat zijn haar ook moet geknipt worden en dan drie vrouwen die zijn antwoord afwachten, weet je wel??? Haha, hij is naar buiten gevlucht, te begrijpen enigszins.
We hebben vanuit Chillan ook een daguitstapje gedaan naar Valley Las Trancas, een beetje meer naar het Westen. Die valley staat bekend als ski-oord in de winter, kuuroorden in de zomer, vele mooie kleurtjes in de herfst en in de lente, nu dus…niet echt voor iets speciaals. Maar we zijn er naartoe gegaan en hebben een hele mooie wandeling kunnen maken. Een wandeling door het bos, die uiteindelijk op besneeuwde bergen uitkwam. Er is daar ook een nog actieve vulkaan, de laatste keer dat die uitgebarsten is was ergens in de jaren 50. Op het pad kom je langs een hele boel lavastenen van diverse uitbarstingen, dat zie je op de foto’s wel ergens. OK, we gaan nu naar Temuco. Tot de volgende.

Eventjes toch vermelden dat Chili het duurste Zuid – Amerikaanse land is, vertelt ons boek, en mochten we ook al ontdekken. Let op, in vergelijking met België, nog steeds een pak goedkoper, maar toch. Weet je dat net over de grens, in Argentinië, de benamingen zo goed als volledig hetzelfde zijn als in Chili (lakes district, patagonië weliswaar en nog meer) en dat alles daar zelfs tot meer dan 3/4de goedkoper is en daar wel campings zijn (voor soms maar 4 euro per nacht, voor 2 personen hé…?). Het schiet hier allemaal toch wat te veel in hun hoofd hoor precies. We beslisten hier nog te doen wat we willen doen, zoals eigenlijk ook wel oorspronkelijk het plan was, let op – maar daarna trekken we terug naar Zuiden Argentinië, wat ook sowieso het plan wel was, maar het zal misschien allemaal wel wat sneller verlopen dan “gepland”. De gekken hier.
Zuiden en midden Argentinië worden trouwens voor ons terug een kampeerparadijs, maar…de kans bestaat dat het daarna gedaan is, in Bolivia en Peru zou dat alweer heel wat moeilijker zijn. En daar is het ook niet echt nodig, je kan daar slapen, of toch in Bolivia, voor 2 euro per nacht. De kans bestaat dat we na Zuiden en midden Argentinië onze tent naar huis opsturen. Maar dat zien we allemaal later wel weer!

Eetweetjes van Chili – hoe konden we jullie dit tot nu toe ontzeggen…krijg alvast honger!!!

* In Chili staat onder andere de completo bekend, dat is een soort hotdog, een broodje met worst en guacemale en veel saus (mayonaise en ketchup). Ik vind het er helemaal over, Pieter vindt het nog wel lekker. Het gekke is dat die completo meestal al uitpuilt van saus en dat de meeste Chilenen er dan nog eens bij iedere hap extra saus opkwakken. Fastfood is hen niet onbekend. Het is hier een goedkope snack, dus veel gegeten en overal te vinden.
* In Chillan heb je de mote con huevillos. Mote is een drankje en huevillos is de vrucht die ze erbij indoen. Een soort van peche. Het sap samen met de vrucht lijkt allemaal nogal logisch, maar daarbij doen ze ook nog eens maiskorrels. Te gek, want geen idee waarom ze dat er per se bijdoen, het lijkt ons niets aan de smaak af- of bij te doen. één keer geprobeerd, en op zich niet zo slecht, maar we begrijpen toch niet goed waarom ze er in chillan zo gek van zijn. De vrouwen staan met kraampjes langs de weg en de auto’s stoppen werkelijk om snel een drankje voor onderweg mee te pikken.
* Van de straatkraampjes gesproken…vanaf Santiago richting Zuiden is er ook zoiets als sopaipillas die je langs de straat kan kopen (ook binnen in winkels hoor), dat is een gefrituurde deegwaar, je zou het kunnen vergelijken met een platte oliebol – zonder suiker of zo. Je kan het eventueel wel eten met een sausje dat ze aanbieden aan de kraampjes, maar dat is een eigen keuze natuurlijk.
* Hebben we de empanada’s al vermeld? Dit vinden we een gat in de markt in België – gek dat het bij ons nog niet bestaat, of toch niet echt, misschien wel een aantal varianten erop. De emapanada’s zijn ook een soort deegwaar, die ze oprollen en ertussen kan vanalles zitten (bij ons kan je dat misschien min of meer vergelijken met kaas- en/of hespflensjes). Er kan vlees tussenzitten – alle soorten, kaas, enkel groenten, soms noemen ze de empenada naar de plaats, vb. empanada Chillan, ik zeg maar iets, en dan smijten ze ertussen wat zij als eigen specialiteit benoemen. De empanada’s zijn echt wel heel lekker, de ene al smaakvoller dan de andere en eveneens een mogelijk tussendoortje, of zo je wil zelfs je middagmaaltijd of zo. Heel lekker.
* Aan de straatkraampjes kan je evengoed thee en koffie en dergelijke kopen. Als je hier een thee met melk vraagt (ja, ook hier hou ik vast aan mijn theegewoonte en als ik passeer moet ik toch mijn bijdrage leveren aan hun handeltjes, nietwaar?), dan is dat altijd met poedermelk. Ze doen er massa’s in en eigenlijk is dat heel lekker. Ik veronderstel dat je poedermelk in België ook kan kopen, al doen we dat toch niet echt hé? We kopen altijd vloeibare melk…of Pieter en ik toch. Maar ik moet zeggen, die poedermelk smaakt anders en ik ben er wel voor te vinden, precies rijker van smaak.
* Oh ja, waar ik jullie toch even jaloers over willen maken ook, of dan toch de aardbeienliefhebbers. De aardbeien zijn hier echt super lekker. Je koopt ze hier voor 500 pesos per kilo, dat is ongeveer 0,60 euro, geen geld dus en echt te vergelijken met onze aarbeien in het seizoen (Destelbergen aardbeienman, link voor wie dit aardbeienparadijs kent). Naar het Zuiden toe worden ze alleen maar lekkerder en dit is ook de reden waarom de meeste mensen hier, vb. in Chillan, zelf hun confituur maken. Want goedkoop en lekker,Lekker !
* Het zuiden heeft eveneens massa’s wijngaarden, dus bekend voor de wijn en lekker. Die koop je hier voor 1000 pesos, zo’n 1,2 euro of zo!
* Tot slot, de soep die de locals, en ook local restaurantjes, bereiden is iets helemaal anders dan bij ons. Het is een bouillonachtige soep, met daarin ook groentjes en dergelijke, maar veel meer: je kan er vlees in vinden, patatten, soms zelfs een volledig ei. Ze smijten er vanalles in. Na een dergelijke soep heb je meestal al gegeten, maar dit is vaak een voorgerecht en de hoofdmaaltijd laat zich ook niet kennen. In Chili trouwens ben je er, als je in een restaurantje wil gaan eten, het goedkoopste vanaf als je het menu van de dag neemt. En meestal kan je dan nog wel uit een aantal zaken kiezen (binnen het menu dus). De kaart is altijd duurder. Soms is een menu trouwens zodanig goedkoop dat je er bijna niet voor kan koken. Af en toe trekken we dus wel eens een local restaurantje binnen, maar eigenlijk vooral als we op onze slaapplaats niet mogen koken.

Santiago

Santiago